15 Eylül 2009 Salı

Mutlu sonlara inanıp, mutsuz sonları tercih eden biriyim ben
yaşamımda.


Sona yaklaştığımda başlangıcı seçen...

7 yorum:

samkon dedi ki...

Dedim ya tıkandım. Aslında mutlu olmanın bir seçim olduğunu, insanın kendisini durumu ne olursa olsun mutlu edebileceğini bilen bir insan olarak karmaşıklaştım.

Çünkü insanın mutsuz olduğu durumlarda da bunun aslında kendi seçimi olduğunu çok iyi biliyorum. Peki ben neden mutsuzluğu seçiyorum? Ya da çevremdeki insanlar da bu konuda neden en az benim kadar mazoşist? Bu bir ihtiyaç mıdır? Her zaman mutlu olmak insana haz vermiyor muydu? Mutsuz olmakda mı bir mutluluk? Ya da sadece bir ihtiyaç mı?

efsa dedi ki...

Her insanın kanında var bu mazoşistlik. bile bile yangına körükler gideriz biz. Yaşama sebebi verir, yapmadım hissinden kurtarır. mutsuz olacağımızı falan bile bile devam ettiririz.

samkon dedi ki...

"Wellcome to hell.." diyim o zaman :)

Mutlulukla mutsuzluk arasındaki çizgi ne kadar da ince..

efsa dedi ki...

Bir gülümseme uzağında :)

samkon dedi ki...

ya da bir somurtma..

ve gülmek de somurtmakta insanın en çok kendi elinde. :)

efsa dedi ki...

gülmelere efenim gülmelere :)))

samkon dedi ki...

peki nice gülmelere.. hep gülelim efenim :))