26 Ekim 2009 Pazartesi


Aslında beni seviyordun bir şekilde biliyordum…
Ama bu aşk için savaşmayı değil, kaybetmeyi göze aldın sen hep…
İşte sana kızgınlığım hep bu yüzden…
Hem seni anlamak, hem de senin canını acıtmayı istemek oldu seni sevmek.

Aslında güçsüzlüğümdendi...
Beni daha cok sevsinler diye kendimden taviz verişlerim...
Üzmesinler, kırmasınlar incitmesinler diyeydi;
Bırakmalarım kendimi... Bana yakışmayan insanlara…
Ama sen o kadar ben gibiydin ki!
Hatta ben gibi öpüyordun insanlari.
Gülmeyi biliyordun ve en önemlisi biz konuşabiliyorduk her konuda sıkılmadan…
Olmadı…
Başaramadık…
Yenildik, yenildim…

08/2008

6 yorum:

MiM dedi ki...

Sennn nerdenn buluyorsun böyleee cümleleriii

beenmaya dedi ki...

sahiden de yenilen kim...

efsa dedi ki...

Mim, valla çıkıyor işte. :))


Mayam ben değilim. o 1 yıl içinde çok değişti kendime değerim. şimdi şimdi anlıyorum kendi değerimi bile. ama o zamanlar kendimi yenik hissediyordum.

Unknown dedi ki...

son yoruma istinaden, yenilgin üzerine yorum yapmayı şiddetle reddediyorum. ayrıca bunun, -bana kalırsa- senin açından da bir galibiyet olmadığını da, savunuyorum...
çok hassas, çok garip.. lanet, çok bilinmeyenli...

beenmaya dedi ki...

o zaman sorun yok demektir :))

efsa dedi ki...

Seme bence taraf olgusu değil bu. yoksa senin dediğin de her iki şekilde de kazananı olmaz.

Yenilmeyi "hayatımdan bir insan daha kendi seçimleri ile gitti" diye düşünüyorum ben. onu kazanamamış olmak, onun iyi yanları yeterince çıkartamamak gibi geliyor. bunu kazanamadım olarak da diyebiliriz.