22 Aralık 2009 Salı


Keşke sırtımı, başımı, saçlarımı, tenimi, nefesimi, ellerimi yaslayacak kadar

güvenebilseydim birine...

Hiç keşkem kalmasa da, "keşke" diyebildiğim anlardayım şu aralar...

4 yorum:

Unknown dedi ki...

insan artık sırtını duvardan başka bir yere yaslayamaz oldu. bu kadar güvensizlik niye

efsa dedi ki...

tavsiye: http://suizleri.blogspot.com/2009/09/dusunuyorum-da-sanrm-en-buyuk-korkumuz.html

ben bu hissi yeni yeni yaşıyorum valla Muharrem.

ilk kez gerçekten kimseye güvenmemeyi seçiyorum.

selin dedi ki...

hayran oldum çok ama çok güzel yazıyosunuz.aslında kolay kolay yorum bırakmam ama sizi okuyunca dayanamadım.blogunuzun yarısını bi gecede okudum ve ayakta alkışlıyorum:)

efsa dedi ki...

farkettim Selin okuduğunu... Çok teşekkür ederim, ne diyeceğimi bilemedim şimdi. onurlandım teşekkür ederim. :)