5 Ağustos 2010 Perşembe


Bazen; parmağımı bir kitabın sayfaları arasında durduruyorum
ve hayatımda beni düzlüğe çıkaracak bir işaret arıyorum.
Umut aşılayan bir kelime...


 


5 yorum:

Elif Gizem dedi ki...

Umut... çalıntı bir duygu sanırım... Kayıp...

Efsa dedi ki...

Bir tek ışık görsem inanmaya hazırım :(

beenmaya dedi ki...

parmağı bir kitabım sayfaları arasında durdurmak bile, bunu yapmak bile bir umut değil mi kızlar ne dersiniz...

bu arada ben yokken iyi bakın birbirinize emi :)))

Efsa dedi ki...

Ablam, mailde okudum biraz bahsettin ama nereye gideceğin yazmıyordu.

Ama çok güzel eğlen Evrende gidiyor sende. eee valla ben garip buralarda millet bana gelsin diye bekleyip duruyorum :)

Elif Gizem dedi ki...

Mayam, kesinlikle öyle... İşte umut bazen farkedilmiyor burnumuzun dibindeyken bile. Aslında hep umud etmekten korktuğumuzdan böyleyiz belki de:))
İyi bakarız kendimize söz:))Ama sen de güneşe kuma bulaştır tenini öyle dön :)