O zamanlarda yaşasaydım, yerim olur muydu Lafonten masallarında?

Gerçi "sana baktıkça başkasını göremeyen"

tek gözlü canavar olurdu benden, olsa olsa...

Senin masalının geç gelen prensesiydim ben!

Şimdi hangi adımı atsam, ileri gidemem külkedilikten...

"Bana içinde ben kokan bir masal yaz" desem,

Yazar mısın?

Geçenlerde "sen insanları fazla önemsiyorsun" dedin ya!

Ah sevgili;

eğer onlara önem ve şans vermeseydim,

seni nasıl sevebilirdim!

Bana, başkalarından artık duyguların kalsa da!

Ben seni tüm kusurlarınla sevdim.

Seninle olan masalım hiç bitsin istemedim.

Sen yokken de kelimelere tutunmayı öğrendim.

Ama şimdi;

Ne zaman yazmayı denesem, kopuyorlar ucundan sertçe!

"yakala" desem,

Tutar mısın?

Belki de en çok bitişleri anımsadığımızdan, sonuna nokta koyuyoruz cümlelerimizin insanlık olarak.

Ama dedim ya;

Ben sana nokta koyamıyorum, benim kaderim sende virgüllerle çoğaltılmış.

Ah sevgili;

Benimle günah çıkartır gibi konuştun ya;

Madem bana söyleyecek sözlerin vardı da, neden başka paragraflara atladın?

Madem ben seni severken düştüm de, sen beni neden düşürdün aklından?

Şimdi ben kaçak oynasam,

Sende kaçar mısın?