Sen yokken...

Tırnaklarım uzadı, kısalan saçlarıma inat.

Affettim fareyi bir lokmada yutan kediyi..

Balkon kapısını örtmeyi unuttum bazı günler..

Bilirsin panjurlarım zaten hep kapalı..

Çörek otlu poğaçalar yaptım.

İçlerine maydanoz koymadım sen sevmezsin diye...

Taze fasulye yaptım zeytinyağlı yerine..

Vazgeçtiğim ne varsa, geri kazanmak adına oyaladım kendimi...

Sen yoktun..

Geçmiş zamandaki tüm kadınlar, adamlar iliştiler yanıma.

Sonu sana çıkmayan yollarda yürüdüm tek başıma.

Senin yolun koyulmak için miydi; durup, dinlenip, oturmak için mi vardı bilemedim.

Öyle olacak sandığımdan, öyle olmasına tahammül ettiklerimle,

Aynı meridyende senden uzak tek nokta olmayı becerdim.

Sen yoksun..

Şimdi durup geçmişe bakıyorum.

Saçlarımın kiri ile sana geldiğim günleri düşünüyorum.

Etrafıma bakıp söyleniyorum;

 "hani her şeyinizle kirlenmeyi göze alıp seversiniz ya bir adamı"

"hani bir çocuğum olacaksa, ancak onun gibi bir adamdan olmalı"

dersiniz ya diyorum.

İşte ben bu adamı böylesine sevdim diye diye anlatıyorum.

Gerisi akıl bulandıran bir suskunluk...

Birinci ve ikinci tekilden ibaret bir yaşamda; birbirimiz için iyelik zamirleri iken, üçüncü tekil şahıstan ibaret kalmak..

Boş ver.