"sen benim için, perilerin de elinin kalem tuttuğunun kanıtısın" 

dedi kadın :)

Her şey düşmekle başladı. 

Rahme düştük, 

Aşka düştük, 

Derde düştük,

Ayrı düştük..

Bizler yürümeden önce bile düşmeyi öğrendik. 

Artık kalkarken ağlamıyoruz

Gelecek olana, yani sana..

Koynunda yarınlarım var!

Kendisine koyduğu kuralların ağırlığı altında ezilen her insan gibi bakıyordu gözleri.. 

Gözkapakları düşük, 

Bakışları uzak!

Gelecek olana, yani sana.

Adı, alnımın tam ortasına bağdaş kursun! 

Daha ne isterim.

'içimde bir çocuk var ve sende onun bayram sabahısın' 

dedi adam.

gereksiz samimiyet, soru sormadan verilen cevaba benziyor.

üzerimizde tozlu birikintiler... 

Halı altı yerine, birbirimize serpiştirmişiz sanki.

Birbirimizi uzun zamandır görmemiştik 

ve sanki elleriyle kolları yokmuş gibi uzak durup, sarılmıyordu. 

Ne diyebilirdim ki, 

"eyvallah"

Tüm köşe başları tutulmuştu.

Bize ait bir köşe bulamadan, 

ortalıkta yaşadık diye miydi tüm bu olanlar?

İstedim ki, güneş batarken beraber yürüyeceğim biri olsun.

Sevgimiz gibi, gölgelerimiz de büyük olsun bedenlerimizden.

'Aşkı üzerimde emanet taşımak istemiyorum' dedi kadın.

Biliyor musun bugün perdelerimi açtım. 

Bazıları için hiçbir anlam taşımayan bir hareket, benim için umut oluyor. 

Panjurların ipleri çürümüş yerlerinde saymaktan.

Değiştirilmesi gerek!

Saatleri kurmaktan vazgeçtiğimde nasıl söndü ise yaşam hevesim, bir perdenin açılış sesi ile yeniden canlandı.

'nihayet' i düşündüm tek hareketimle.

Her şey yeter derecesindeydi.