Beynine girdiğimiz insanlardan çıkmasını biliyoruzda, ya beynini yediklerimiz?



Garip ama; kendi küreğimizi yanımızda gezdiriyor gibiyiz!

Her hayal kırıklığında daha bir sert daldırıyoruz sanki toprağa..

Kurusun diye astığımız havlu bir bir tane ise, durup bir düşünelim!

"Nereye kadar?" diye..

Tanrı, bazı insanları ben seveyim diye yaratmış galiba.

:)

Bazılarını çok içten seviyorum.



Toplumun garip bir özelliği daha var.

Yalnızları bile tek kümede sayıp, beraber kılıyor.



Ölülerin üzerine yaşam alanları kurmaya o kadar alışmışız ki, ruhsal olarak da bunu sürdürmeye devam ediyoruz.



Sonra onu anımsatan bir şey görürsün ve unuttum sandığın ne varsa geri gelir.



Tecrübe dediğimiz şey, sadece hayal kırıklıklarımızın birikimi değildir.

Karıştırmayalım!

Hayatlarında bir yerim olan insanlar var.

Ama bazılarının hayatlarına hep ben dahil olmak istiyorum.

Aslında her ayrılık 3 kelimede saklı:

'peki', 'zaten', 'neyse'

aklıma gelmediği anlar var 

ama bazen ona anlatmalıyım dediğim şeyler oluyor 

ve artık konuşmadığımız aklıma geliyor,

 susuyorum.

şimdi gelse, tek soru sormak isterdim: 

'değdi mi?'

'iyi değilim' dediğimde 'neden' diye sormayıp, yanımda duracak, bana sarılacak ve bir sürü saçma şeyden bahsedecek birine ihtiyacım var sadece. 

Göz temasını uzun süre koruyan insan genelde suçluluk hissedecek bişiy yapmıştır. 

Sizdeki etkisini anlamaya çalışıyordur.

hissedipte konduramadığımız konular gün gelip açıldığında üzülürüz en çok.