- “Kendimde seni, sende kendimi görmek… Aynı şeyleri aynı yaşlarda öğrendiğimizi, öğrenmek…
Ne kadar sen gibiyim değil mi? Bir de ben hiçte senin söylediğin gibi değilim! Ancak senin gibiyim!..”
…
-“Şu aralar içinde bulunduğum halden dolayı, kendime bile yabancı geliyorum. Bir daha asla eskisi gibi olmayacağımı içten içe bilmem de cabası.
Hevesimin son kıyısında parmak uçlarımda durup, bir ileri bir geri sallanıyorum sanki. Çevremde insanlar olsun istiyorum. Ama saçma muhabbetlerini dinlerken, avaz avaz bir durun, bir susun diye bağırmayı istememek istiyorum.
Ve kimsenin sakat bacaklarına sarılmadan yürümek… Tiksiniyorum biliyor musun. Kimsenin bana dokunmasını, gülümsemesini, beni sevmesini istemiyorum. Yaralarıma dokunmasın, uzak kalsın böyle. Kimseyi sevmek de istemiyorum. Hevessizim. Kaybettiğim bu oldu. Kendime yabancıyım bu günlerde.Hala kabullenemiyorum yeni halimi.
Öyle işte..
* Öğreneceği şeyleri kabullenemezse diye korkan kız…”
…
-“Evrensel kanunların varlığını sorgulayan ya da inanılmaz gelen tesadüflere örnek arayan birileri olduğunda artık seni göstereceğim.
Diyeceğim ki bu kız benim için beş dakikalık biri daha fazlası değil. En fazla bir çay içilecek biri!..
Bu kız benim suratıma tokatlar indiren biri, yazmayı bırakmamın sebebi olacak olan kişi belkide diyeceğim. Ve biliyor musun bunun için seni kimse suçlamayacak.
Yaraların, tek başına duruşun, gidip gelen kararların ve hepsinden önemlisi kendine yabancılaşman konusunda söyleyecek çok şeyim var. Ama biliyor musun? Hiç gerek yok!
…ki sen zaten hepsini biliyor olacaksın.
Bunca konuşan varken söz verir misin benimle aynı şeylere susacağına? Ve en önemlisi benim samimiyetime inanacağına?…”
…
-“ben şu an kimsenin samimiyetine inanmak istemiyorum. Bu sen olsan dahi. Bir gun gelecek inanmaya hazır hissedeceğim belki. Ama şimdi değil. Yalnız biliyor musun? Seninle susabileceğimi biliyorum. Bu farkındalık nasıl oluyor bilmiyorum, ama sanki sen önüme iki yol koysan, ben senin içinden geçen yolu kendim seçeceğimi biliyormuşum gibi. ”
Dedim…
Onu ilk gördüğümde ilk kez gezmeye İstanbul'a gelmiştim yakın bir arkadaşımla. B’ nin tanıdığı Blogger lardan biriydi. 5 dakika uğrayıp kacacakti. :) ama biz 3 gün beraber gezdik ve dolaştık. (Sonraki 2 yıl boyunca her İstanbul gezimde vazgeçilmezim oldu.)
5 dakikalık bir çay iciminde, kendimizi birbirimizin içinde gördük. Bu garip hissi tarif etmem mümkün değil. Sanki kendimi, kardeşimi, babamı, kaybedip kazandıklarımı, cennetimi onun içinde gördüm. Bizim birbirimize ayna olmamız için 5 dakika yetmisti.
Onunla çok mutlu olabilirdim. İşte… aramızda bir çok ama vardı. En yakin arkadaslarimdan birisi ondan hoşlanıyordu. (Ve ben onun benim bir şekilde kaderim olduğunu, ilk gördüğümde biliyordum.) Bir yıl sonra arkadaşım onu unuttu. Ama bu defa ben tabularima yenik düşüp ailesinin beni istemeyebilecegini düşünüp, tek basima karar aldım ve ondan uzaklaştım. Hep hayatimda biri varmış izlenimi yarattım. Biz birbirimize geç kalmışlık hissinden hiç kurtulamadık. O hazırken ben degildim. Ben hazırken onun evleneceğini öğrendim.
İlk mektup arkadaşıma
Galata kulesine ilk ve tek çıktığım adama selam olsun.
#sevdigimkonusmalar
