Benimle hizalanan herkese sonsuz teşekkürlerimle.

Hepiniz iyi ki vardınız ve ben bugünkü halime geldim.

Bazılarınızla yollarımız sapaklarda ayrılsa da, bir gün bir şekilde görüşmemiz gerekiyorsa görüşeceğiz.

 “Yaşamında en zor işin, kendi yolunu yürümek olacak — ve ilişkin olan, önem ve değer verdiğin kişilere, bunu anlatmak.” 

*Oruç Aruoba / De ki İşte

 Beraberce susmaya o kadar ihtiyacım var ki!

Sende kendimi görmeye. Bu bir kadının bir erkeğe duyduğu his gibi değil. İçimdeki şey daha ilahi bir yerden akıyor gibi. Allah ne güzel yaratmış her bir canlıyı ve bir tanesi de sensin gibi. Susmaya ihtiyacım var ve seninle susacağımı biliyorum. 

Bir yoldaşlık ve yolda olma hali.

"Baktığın Benim, Gördüğün Sensin"

#Mevlana

 Bugün sabah ezan vaktiyle seni gördüğüm bir rüyamdan uyandım.

sevgim o kadar güzeldi ki, sevgin o kadar güzeldi ki...!

elini bile tutmadan. sana hiç dokunmadan. 

konuşulmuş bir kaç kelimenin ötesinde...

çay içerek, 

gündelik telaşların içinde, 

annenin yüzünde seni görünce,

o sessiz hareketlerde...

öyle masum bir yerden seviyorum seni. 

sorgusuz, beklentisiz, adım adım...

seni bir bedene bürümeden,

çok ilahi bir yerden,

kısa cümlelerle seviyorum!

demek geldi içimden.

 Herkes için iyi olmaktan yoruldum. 

Kendime karşı da aynı şefkati ve iyiliği vermeye niyet ediyorum. 

 Her yasın kendine göre bir süresi var.

Her şey yolunda aslında. 

Ama içimde bir yas hissi var birkaç gündür.

Özlem duyduklarım, aklımın birer köşelerini zapt etmiş gibi.

Babamı özledim en çok...

Onu kaybettiğimden beri, ölümün tokatını yaşıyorum.

Her şeyin çaresi varmışta, ölümün yokmuş.

3 yıldır ağzımdan en çok çıkan cümle "hamdolsun sağlığım yerimde" veya "sağlığın yerindeyse şükür et".

Bunu anlamam için babamı kaybetmem gerekiyormuş.

Öldüğünden beri rüyamda bile görmedim onu. 

Çoğu insan; ev, araba, iş isterken, benim istediğim tek şey, onu rüyamda da olsa görebilmek. 

Başka bir şansım yok çünkü! 

O benim kahramanım

O benim arkadaşım

O benim babamdı.

Daha çok erken...

Henüz saçlarımı taramadan,

Yüzümü okumadan.. 

Son kez koklamadan..

Bugün değil!

Henüz değil!

Lütfen oralarda ol,

İyi ol ve benim için yaşa..

 Ben unutmadım!

#aynam

Benim cılız,

 sevdalı,

 titrek,

 yalnızlaştırılmış sesimi

senin vicdanından başka kimse duyamaz zaten.

Mektuplar / aynam' a 1

- “Kendimde seni, sende kendimi görmek… Aynı şeyleri aynı yaşlarda öğrendiğimizi, öğrenmek…

Ne kadar sen gibiyim değil mi? Bir de ben hiçte senin söylediğin gibi değilim! Ancak senin gibiyim!..”

…

-“Şu aralar içinde bulunduğum halden dolayı, kendime bile yabancı geliyorum. Bir daha asla eskisi gibi olmayacağımı içten içe bilmem de cabası.

Hevesimin son kıyısında parmak uçlarımda durup, bir ileri bir geri sallanıyorum sanki. Çevremde insanlar olsun istiyorum. Ama saçma muhabbetlerini dinlerken, avaz avaz bir durun, bir susun diye bağırmayı istememek istiyorum.

Ve kimsenin sakat bacaklarına sarılmadan yürümek… Tiksiniyorum biliyor musun. Kimsenin bana dokunmasını, gülümsemesini, beni sevmesini istemiyorum. Yaralarıma dokunmasın, uzak kalsın böyle. Kimseyi sevmek de istemiyorum. Hevessizim. Kaybettiğim bu oldu. Kendime yabancıyım bu günlerde.Hala kabullenemiyorum yeni halimi.

Öyle işte..

* Öğreneceği şeyleri kabullenemezse diye korkan kız…”

…

-“Evrensel kanunların varlığını sorgulayan ya da inanılmaz gelen tesadüflere örnek arayan birileri olduğunda artık seni göstereceğim.

Diyeceğim ki bu kız benim için beş dakikalık biri daha fazlası değil. En fazla bir çay içilecek biri!..

Bu kız benim suratıma tokatlar indiren biri, yazmayı bırakmamın sebebi olacak olan kişi belkide diyeceğim. Ve biliyor musun bunun için seni kimse suçlamayacak.

Yaraların, tek başına duruşun, gidip gelen kararların ve hepsinden önemlisi kendine yabancılaşman konusunda söyleyecek çok şeyim var. Ama biliyor musun? Hiç gerek yok!

…ki sen zaten hepsini biliyor olacaksın.

Bunca konuşan varken söz verir misin benimle aynı şeylere susacağına? Ve en önemlisi benim samimiyetime inanacağına?…”

…

-“ben şu an kimsenin samimiyetine inanmak istemiyorum. Bu sen olsan dahi. Bir gun gelecek inanmaya hazır hissedeceğim belki. Ama şimdi değil. Yalnız biliyor musun? Seninle susabileceğimi biliyorum. Bu farkındalık nasıl oluyor bilmiyorum, ama sanki sen önüme iki yol koysan, ben senin içinden geçen yolu kendim seçeceğimi biliyormuşum gibi. ”

Dedim…

Onu ilk gördüğümde ilk kez gezmeye İstanbul'a gelmiştim yakın bir arkadaşımla. B’ nin tanıdığı Blogger lardan biriydi. 5 dakika uğrayıp kacacakti. :) ama biz 3 gün beraber gezdik ve dolaştık. (Sonraki 2 yıl boyunca her İstanbul gezimde vazgeçilmezim oldu.)

5 dakikalık bir çay iciminde, kendimizi birbirimizin içinde gördük. Bu garip hissi tarif etmem mümkün değil. Sanki kendimi, kardeşimi, babamı, kaybedip kazandıklarımı, cennetimi onun içinde gördüm. Bizim birbirimize ayna olmamız için 5 dakika yetmisti.

Onunla çok mutlu olabilirdim. İşte… aramızda bir çok ama vardı. En yakin arkadaslarimdan birisi ondan hoşlanıyordu. (Ve ben onun benim bir şekilde kaderim olduğunu, ilk gördüğümde biliyordum.) Bir yıl sonra arkadaşım onu unuttu. Ama bu defa ben tabularima yenik düşüp ailesinin beni istemeyebilecegini düşünüp, tek basima karar aldım ve ondan uzaklaştım. Hep hayatimda biri varmış izlenimi yarattım. Biz birbirimize geç kalmışlık hissinden hiç kurtulamadık. O hazırken ben degildim. Ben hazırken onun evleneceğini öğrendim.

İlk mektup arkadaşıma

Galata kulesine ilk ve tek çıktığım adama selam olsun.

#sevdigimkonusmalar

Senin uyuduğun uykularin  düşlerini ben gördüm.

MEKTUPLAR / GELECEK OLANA

Onlarca kelime uladım bir diğerine. Biriktirdim, türettim, tükettim. Tıpkı hayatlarımıza giren insanlar gibi...

Sana da öyle gelmiyor mu? Sanki dünyada var olan her şey, ölümüne hazırlık olsun diye yaşatılıyor. Bu sırf sistemin bize sunduğu yada çağımızın "tüketim toplumu" olarak adlandırılmasının ötesinde bir ifade sanki...

Önceden yaşlıların ne kadar huysuz olduklarına şaşırırdım. Bu tıpkı annelerimizin "anne olunca anlarsın" sözü gibiydi. Eveveyn olunca anlıyordun. Tahammül sınırının o üst eşiği bir kez aşılınca, giderek huysuzlaşıyoruz yaşımıza başımıza bakmadan, değil mi? Gözlerimiz neden insanlara bu kadar körleşiyor dersin? Her birimizin ödediği bedel diğerlerinin en büyüğü, hep bir sınanma ve kurban halleri...

Ben seninle tüm bunlardan fazlası olmak istiyorum. Yaşadığımı hissetmeyi, keşfedecek yerleri görmeyi, okunacak kitapları okumayı istiyorum. Ben seninle aynı kitap - olay - ev - davranış - kelime üzerine dakikalarca sohbet edebilmek istiyorum.

Sende biliyorsundur: dünyadaki her kadın - erkek bedenimizi uyarabilir. Ama ben, beynimi uyarmanı istiyorum...

Seninle ilgili sana özel bir şeyler var bu dünyada. Tepkilerini merak ediyorum. Kelimelerinin ağzından çıkarken ki vurgularını, sınırlarını, hırslandığın ve konuşmaktan keyif aldığın konuları. hatta sarhoş olduğundaki sözcüklerini yuvarlayışını bilmek istiyorum.

Bunca zaman geçti...

 Kendime ve başka insanlara bir şeyler katabilmek amacıyla sosyoloji okudum.   

Beklediğim tam olarak neydi bilmiyorum. Ama vakti saati gelince hayatıma gireceğine inandım. Bir şekilde öngörülemez ve vazgeçilemez şekilde geleceğin günü bekledim.

Diğer insanlardan çok da farklı beklentilerim yok aslında. Hatta bir parça daha az bile diyebilirim. Senden verebilebileceğinden daha fazlasını istemiyorum ben. Zaman mıdır, yaşanmışlıklar mıdır, adını tam çıkartamıyorum ama beklentilerimizi küçültmeyi öğreniyoruz gün geçtikçe.

Adın alnımın tam ortasına bağdaş kursun istiyorum. Aynı sofrayı bölüşmek, cümlelerini tamamlamak, Sana sevdiğim kitaplardan metinler okumak istiyorum.

Senin elimi tutacağın,
senin nefesimi hissedeceğin,
senin yürüyeceğin yollarda başka adamlar yürümesin.

Bilmelisin ki, koynunda yarınlarım var!

'' Dokunamadığım, göremediğim dindiremediğim bir acı taşıyor yüreğim... 
Biraz yalnızlık, biraz hüzün, biraz çaresizlik.."

* Hz.Mevlâna

Seninle her şeyden, bir fazlası olmak istiyorum. 

Dünyadaki her kadın/erkek bedenimizi uyarabilir. 

Ama ben, önce beynimi uyarmanı istiyorum!

Tanıştığı adamları sıfatlara sokmaya çalışmaktan yorulan bir kadının ihtiyarlığı var üzerimde.

Sessiz bir çığlık gibi boğazımı sarıp sarmayan ve huzuruyla beni deliye döndürecek zamanlar yaşıyorum bazı bazı. Ağır, aksak giden zamandan hoşlanmıyorum bu aralar.

Geçte olsa anlamıştım! 

Sonuçlarından çekindiği için kimseye ihtiyacı yokmuş gibi davranıyordu.

"Bir Elif gibi yalnızım..Ne esrem var, ne ötrem..Ne beni durduran bir cezmim,Ne de bana ben katan bir şeddem var..Ne elimi tutan bir harf, ne anlam katan bir harekem..
Kalakaldım sayfalar arasında..
Bir okuyan bekledim, bir hifz eden belki..
Gölgesini istedim bir dostun med gibi..
Sızım Elif sızısı.."

demiş bir gün Şems...

İşte dil bu,

yetmedi ki anlatmaya...

"gitti işte dede ne bileyim, 

bileti varmış demek ki.

yanmasın diye herhalde"

* Leyla ile Mecnun

Öyle olsun,

Uğurlu olsun, 

Uğurlar olsun.

Artık aynaların birbirini göstermediği bir yerdeyiz ikimizde.

Artık "biz" için çok geç.