Sonra sen beni sevmeyi unuttun.

Beni evime bırakıyordu.

-"eve geldiğimde ışığın yanıyor olması çok güzel" dedim.

O ise:
- Işığı yakanın kim olduğu daha önemli" dedi.

Ben bir evde huzuru bulurken, o huzuru bir insana endeksliyordu.

Farklıydık.
Mutsuz insanlara olan zaafım, beni ona çekiyordu.

Hayat; neden beni mantık evliliği yapmam konusunda bu kadar ısrarcı davranıyor, hiç anlamıyorum.

Korkuyorum.





Beni herkesten koruyabilirdin.

Ama kendindende korudun.

İşte bu en kötüsüydü!