"Aşk... seni düşlerken saç diplerimin bile terlemesi" dedi ve sustu kadın.
Şu aralar;
Ruhum saten, bedenim kadife, ayaklarım pazen gibi.
Hiç bilmiyorsun anlamıyorsun?
Girmediğin bir dersten sana verilen cevaplar tatmin etmiyor.
Anlayamıyorsun;
"Bir kadının neden ağladığını bile"
Yüzümdeki bozduğum makyajı siliyorum sadece. Artık duru güzelliğim...
İstediklerim içimde, istemediklerim dış dünyada.
Çünkü orda her şeyin yapay olduğunu görüyorum.
Duyguların bile.
Dıştan uzaklaşıp, kendime dönüyorum
Ağlarsam Akdeniz taşar!
ve
İstanbul’ u boğar!
Benim cennet ağacımın yaprakları nece zamandır kelimeler oldu.
Mühürlenmiş kelimelerimi teker teker kopartıyorum…
Duyduğum ses onun olmalı, yastığım ise dizleri ve yorganım kendisi…
Olmalıydı işte.
Olmadı!
Benim yaptığım tek şey; Kasım gelince Temmuzu düşünüp özlemek. Başka bir şey değil. Allahtan Temmuz için elimden geleni yapmışım diyorum.
Yüzünü gömmek için tutuştuğun kızıl saçlar arasında, teniyle temas halindeyken terlemek ister gibisin.
Tüm gücünü sarf edip, o anı yaşamak için.
Her insan karşısındakinde eksik kalan parçalarını gördüğü için onunla olmak istiyor. Parçalarını tamamladığı an gitmek istiyor.
Sadece bulutlardan mı şekil benzetilir sanıyorsun?
Çok yanılıyorsun.
Cidden bak!
Cinnet geçiren ben değilim.
“Kelimelerim...”
Bu defa sanırım kendime bile fazla geldim...
Penceremin altında çömelmiş bekleyen umut dolu dileklerim…
:)
Günaydınlar sevgilim.
İki renkli bir kalemin artık yazmayan tek tarafı gibiydin.
Mürekkebim bitene dek benimle kalmaya mecburdun.
Bende seni taşımaya.
Sen mutlu, ben yorgun
