Büyük şehirler gibiydin sevgilim...

Varlığım kalabalığında kayboluyordu...

Kadın olmak; sarmalanmak isterken, hayal kırıklıkları ile kendine sarılmak.

Hani böyle birisi gelsin sana arkandan sıkıca sarılsın, seni koklasın istersin ya...

Yada kollarının arasında boynuna gömülesin gelir ya birinin... Öyle bir an geldi. Sadece sarılınmak istiyorum . :(

Kadın olmak;

Bazen gereksiz bir biçimde, fazla incinilebilir olmak.

Şu an ne isterdim biliyor musun?

"gözlerinden tanımak seni"

Sen 2000 li yılların adamıydın...
Bense 1980 lerde kalmıştım...


Çocukluğunda sevdiğin ne varsa
Vardı bende
Öyle işte!

Ama sen benim bugünümdün.
Ben senin dünündüm..

Yaz tatillerinde öğrenilen sureler gibiydim, belli dönemlerde hatırlardın beni.
Mutfaktaki turuncu kaplıklı sandalyeler oluyordum bazen. Rahat ve huzurlu.

Ben beyaz mobilyaların kadınıydım.
80 lerde kalmıştım.
Senin çocukluğunu bulduğun...

Hep seninle lades oynayan çocuk gibiydim.

Sana her seferinde bile bile yenildim...

Aklımdaydı...

Ama sana yenilmeyi bile çok sevmiştim.

Sevdiğim büyük şehirler gibiydin sevgilim.

öyle doygun,

öyle kalabalık,

öyle vefasız,

öyle dolu,

öyle büyüleyici,

öyle içine hapseden...

Ve ben seni küçük şehirlerin içinde, büyük şehirlerce sevdim.

Çocuklarımız kalmış dudaklarımın kenarlarında...

Sense iyice yayıyorsun suratıma!

İnsanlık için sıradan bir pazardı

ve ben en son

bir havaalanında görmüştüm yüzünü.

ve sıyrılıp, kaçıp gitmek istercesine ayrılmıştım kollarının arasından.

kalırsam ağlayacaktım.

Sıradan bir pazardı...

ben sana aşıktım.

Bilmem kaç şehir uzaklığındaydım sana.

Kaç şehir gözüm kapalı yaklaşmıştım.

Bugün yine sıradan bir gün

ve ben şu an

seninle yapmadığım bir şeyi yapmak isterdim

Aynı masada oturmak mesela!

Yanyana bardaklar
Aynı tabaktan yemek yemek gibi...

Ya da kahvaltı hazırlamak belki sana...

Yoksun

Yokluğunla bile anlamlanmıyor bir çok şey.

Yalnız senin anlayabileceğin bir dille konuşmak istiyorum sana.

Ama yalnız benim anlayabileceğim bir dille anlat değil.

Sıradan bir günde, sıradan insanlığa ilan etmek, belki istediğim
kraliçeliğimi.


İstediğim
Sıradan bir gün gidişini izlemek belki...
Geleceğini bilerek...

Artık sadece bana acı vermek için varolduğunu düşünmeye başlıyorum!

Beni ilk öptüğün gündü cumartesi

Sana geldiğim ilk gündü o cumartesi

Daha anlamlı sayılamazdı.

Gidiyordum.
Sesini duydum, kısacık bir an diliminde.
Yetmedi.
"Üzülme" dedim kendimi teselli edercesine.
"Üzül" dercesine İstanbul bile ağlayarak uğurladı beni.

Ne isterdim biliyormusun?

Sözlerin keşke havaya düşseydi. Boşlukta sallansalardı...

Ama suya düştü. Su götürdü hepsini tek tek, atmaya kıyamadı.

biliyormusun, yüzümü ellerinin arasına vermeye hazırdım. Hazırım.

İşte tam senden sonra kabuklaştı yaralarım...

Anlatamadım

Kabuğa çekilme vakti...

Güzel yürekli biri, bana "peri" dedi.

Ne de güzeldi.

Gülümsetti.

Seni yazarken, ikinci bir cümle daha ekleme hali benimkisi .

Sen mi yetmiyorsun, ben mi doymuyorum bilmiyorum.

En güzel yazılarımı hep seni sevdiğim anlarda yazdım ben.

Ve buna hep şaşırdım.