Uzun süren bir antibiyotik tedavisi gibi, senden kaçtıkça sana bağışıklık kazanmak.

Ne garip bir iğneye ihtiyacım varmış... Kendi iğnem yetermiş oysa ki, kendimi tedavi etmeye...

Benim sorunum neydi biliyor musun? Seni yaşamaktan çok yazmayı tercih etmiş olmam. Yoksa sende biliyorsun elime bu fırsat-ları çnk defa verdin/verdim.

Beni için bir kez olsun bir şey yap lütfen,Tüm soğukluğunu üfle ve ardından bulutları rendele. Başımdan aşağı karlar yağsın... Şarkıda ki gibi, konsun dilimin ucuna. Ama senin ağzında eritelim. Sinek valesi ve kupa kızı olalım.

Kapılardan döndürüp gitme dediğin kadınlar kadar, farklı kimliklere büründüm senin için.

Söyle kaç yıl geçti sıfatında ki bu maskeyi oluşturalı? Kaç yılına mal oldu, kaç yıl harcadın?

senden korkmuyorum. Içimde hala bir çocuğun dürüstlüğünü, gözükaralığını ve korkusuzluğunu tasıyorum ben! Ama şunu da unutmamak lazım sen emeklerken ben dönüyordum. :)

Gitgide yabancılaşacağız birbirimize Sevgili

  Sakin ve sessizce 

Kokularımıza

Konuşmalarımıza

Unutacağız dokunuşlarımızı

Bu atışmalar, bu hırslar bitecek

Geride bizden kalan yada kalmış olan hiçbir şey olmayacak

Sen ve ben olacağız

Son defa bakışıp neredeyiz göremeyeceğiz

Sen hiç Paul Geraldy' nin Finalini hiç okudun mu sevgili?

Biz onu bile yaşayamadan ölüp gideceğiz işte

Başka kimliklerde, başka hayatlara bürüneceğiz

Bitecek!

Öyle olamayacağız işte

Sen hiç o adam kadar yumuşak ruhlu olmayacaksın mesela

Hoyrat ve yıpratıcılığınla kalacaksın.

(Oysa ben senin zorluğunu bile çok sevmiştim sevgili)

İnsanlar seçimleri ile yaşarlar değil mi?

Sen seçimini yalnızlıktan yana kullandın, dilerim bununla doyarsın

Ben seçimimi yeter artıklardan kullandım

ve mutlu

 ama en önemlisi huzurlu olacağım

Ben bu aşk için elimden geleni hep yaptım

Rahat çürü kendi kazdığın mezarında Sevgili...

Anımsadıkça artık adını;

ağzımın içini acıtıyordun!

Hatırladıkça umursamazlığını,

canımı yakıyordun!

Varoldukça varlığın,

Kendi canımı yakıyordum!

Kusmak istiyorum içime bıraktıklarını...!

Bazen birisini tutup omuzlarından hırsla, sarsarak sevesi gelir ya insanın...

Seni de öyle içime sokmak istiyorum.

Artık tırnaklarımın arasında kendi etim kalmasın!

Mabetlerinde tapınmaya geldim...

Kabul et sunduklarımı!

Öncesi, sonrası, sebebi, mazereti yok. Seni istiyorum.

bir yastıktır sana kalan çoğu zaman. Sen anca ona sarılır yatarsın. Ne yazık... Yalnızsın. :)

Mektuplar / Gidişin

Merhaba sevgili...

Şimdi "Nasılsın" diye çocukca bir giriş yapsam sana, ne değişir ki?
Sonuçta yüzeysel olarak nasıl olduğunu, benden uzakta neler yaptığını hep bildim... Bilirsin birşeyleri kurcalamayı hep sevmişimdir. Sevdiğim çok şey var aslında... Ama artık bütün herşey anlarda asılı kalıyor. Tek söyleyebileceğim, sen unutulmuyorsun!

Şu anda beni merak etmeni isterdim mesela... Sormanı, aramanı... 
Ben... İyiyim işte, herşey bildiğin gibi hayatımda. Havalar da güzel bu sıralar... Sonbahar ya! Her yer sarı, her yer kırmızı, bakışlar sepya...

Ne güzel olurdu, bir sonbahar günü öpüşmek seninle yağmurda. (Keşke yine öpebilsen beni. Saçlarım yüzüme düşse ve sen çeksen...)

Son bahardı... Kaçınılmazdı... Ki kaçamadık. Döküldü tane tane yapraklarımız. Sen giderken silkelendin, ben ağlarken düştü son yaprağım. Geride kocaman bir boşluk... Yaprakların hışırtısı... (Ne garip; aslında insan alışkanlıklarının kurbanı, sevginin değil! )

Sen gittin...
Biliyor musun; aslında hiçbir şey bildiğin gibi değil hayatımda. Çok şey değişti. Çocuklara konulan isimler bile değişti bu yıl. Kıyafetler, tarzlar, hayatlar değişti. Ben değiştim. Koltuğumun rengi bile değişti. (Aslında en büyük değişimi seni sevdiğimde yaşadım ben...) Sonra sen gittin... Ve yakışmadı hiçbir kıyafet üzerime!

Sen çok özeldin, güzeldin...
Her kadının hayatında "işte çocuğumun babası bu olmalı" dediği bir adam vardır ya... Senden bir bebeğim olmalıydı benim de. Senden bir parça, bir doku, bir koku. Baktıkça seni hatırlatan. Sevginle birlikte doğan, büyüyen, benimsenen. Nasıl sevgini büyüttüysem içimde, onu da büyütmeliydim. (Sen daha gitmemeliydin sevgili... Daha değildi, o gün değildi...)

Sen gittin...
İçimdeki kadın arkandan o duruşu bozmamaya çabalarken; paçasına yaslanmış sana umutla bakan o küçük kızı yok saydın... Gittin... O kız mahsun kaldı. Artık acıtsa da kanatmıyor yokluğun...

(Sen; iki renkli bir kalemin artık yazmayan tek tarafı gibiydin... Mürekkebim bitene dek, benimle kalmaya mecburdun... Bende seni taşımaya!)

Senden sonra neler yaptığımı merak ediyorsundur?
Süzdüm işte gıdım gıdım tenime akıttıklarını, tenimde bıraktıklarını... Katılaşmış kalıntılarını soydum derimden, yüzümden, içimden.
Yapışmıştı bazıları, kanattı...
Sen hiç ellerindeki kana bakarak karşıdakine bulaştırmak istedin mi?
Ben istedim.

En son yüzün ne zaman kızardı senin?

Aramızda ki en büyük fark bu işte. Benim hala yüzüm kızarabiliyor.

Asla ders almayacaksın sen yaptıklarından...

Hayatlarımızda hangimiz daha mutlu olacak bu çok belli.

uyku allahaşkına bir uğra...

Parmaklarının ucunda yürür gibi,

sessiz,

sakin,

adım adım yaklaş bana.

Üzerimde tozlu birikintiler var.

Belki sen üflersen geçer.

Dostluk üzerine...

Zordur hep dost olmak değil mi?. İyi gün, kötü gün diyaloglarını da pek umursamam ben. Dostsa sırtımı dayamalıyım, düştüğümü hissettiğimde; eliyle kolumdan kavramalı. Ayakta durmamı sağlamalı sözcükleriyle.



İstediğim, beklediğim;


Çat kapı gidebilmeliyim evine. Buzdolabını açıp, ben açım diyebilmeliyim. Kıyafetlerimi değiştirebilmeliyim özgürce dolabına bakıp, üzerime bir eşortman geçirebilmeliyim. Yada o getirmeli ben evine gittiğimde. Pijamalarım hazır olmalı, bana demeli ki "bak senin sevdiğin gibi un kurabiyesi yaptım, hem cevizde var"... Telefon açmalı, "bir günde arama bee rahat bir nefes alayım" demeliyim. Hiç diyemedim...


Paylaşmalıyım özgürce herşeyimi. ama en çok o anlarımı... Yanından sıkıntıyla değil, huzurla ayrılmalıyım. Bazen hiç konuşmamalı, sadece dinlemeli. Elleri, ayakları sıkıntıyla oynamamalı. "Gideceğim" dediğinde de gidebilmeli yanımdan, ben de gitmeliyim yanından, kırılır mı diye düşünmeden.

ve ben;

Benim çevremde dost kavramıma uyan pek kimse yok. Çok sevdiğim, değer verdiğim kişiler var ama . Birincil olarak kendim dışında kimseye kolay güvenememem, göremediğim özene göre paylaşım alanlarımı daraltmam ve ihmallerim. Onların samimiyetine inanmamam, iyi-kötü maskelerini çözmek zorundaymışım gibi hissetmem.


ve onlar;


Mutluluğunu paylaşırken gözlerinde herhangi bir endişe, kıskançlık duygularının geçtiğini görürken güvenemedim. İyi günlerimin içimi karartan dostlarıydılar. Kötü günde yanımda olan. Çoğu zaman onda bile olmayan.


ve ben;

Kendi korkularımı ona yansıtıp gerçekleri söylerken ben ne kadar dost göründüm gözlerine o apayrı bir mesele... Kendi endişelerimi onlara bulaştırırken dostuk dediğim kavram bu muydu? Güzel anlarını bozacak gerçeklikleri söylerken, olayları kendi istediğim gibi şekillendirmedim mi? Sonrada geriye dönüp "ben sana demiştim" cümlesini zevkle söylemedim mi? "evet, sen haklıymışsın" diye cevap verdiklerinde ise haklı olmanın acısını duyumsamadım mı? Keşke haklı olmasaydım deyip, onlara içim acımadı mı?... Ben ne kadar dosttum?

Dost dediğin; birazda kırık, yaralı parçalarını alıp onaracak, sardığında da sımsıkı saracak sözcükleriyle.... Parçalarını yerine koyduğunda tamamlandığı hissedeceksin onunla.

11,03,2009 ilk yayım tarihi...

"İhtiyacım olduğunda...
Yan tarafıma bakıp bulamayacağımı sandığımda...
Bakmaya korktuğum da...
Boşluğa düşünce sıkıntılar içinde eski kabukları kanırtarak açtığım ve elimdeki kanlarla ne yapacağımı bilemeden dolandığım da...
Kendi kanıma baktığımda ve acı verenlere bulaştırmak isteyip, sonra bundan vazgeçen yanlarıma...
İyiliğe adım atmak isterken, inatla çirkin gösterileri izlemek zorunda bırakıldığımda...
Tüm kötü yanlarımı, düşüncelerimi kabullenip, kendimi olduğum gibi sevebilme yolumda...

Tüm korktuğum acabalarım da, olur mu larımda, masallarım da...

Hep vardın aslında. Bilinmez bir şekilde hissedip geldin yanıma ve dokunup omzuma sığındırdın doya doya. Yine her zamanki gibi bugün de, iyi ki varsın hayatımda.
Mahçup bakışlar eşlinde Efsa..."

13.10.2009

Bugün bir dostun sözcüklerinde kaybolmak istedim. Ve ona yazdığım bu yorumu gördüm... Yorumdan önce gerek sayfasında, gerekse reader üzerinden tüm yazılarını okudum...

Hani bazen başını yaslamak istersin de, bunu ne şekilde / nasıl yapacağını bilemezsin ya... Çünkü alışkın değilsindir. Dertlerinle onu da üzmek istemezsin, kendi çöpleri ona bırakmak gibi gelir bazen... İçin avaz avaz benim derdim bu diye haykırır, ama anlatamaz ya dışın... Hani oluşmuş bir saygı vardır. O saygı enller bazen samimiyeti...

Ne kadar belli ediyorum bilemiyorum ama; Seviyorum seni Kırmızı Kadın...

Hep VAR ol sen hayatımda

bazen büyük bir özgüvene sahip olmak hos birşey olmuyor.