"Daha önce kaybettiklerini bende arama, bulacağın tek şey aldanış olur!"

Dedi ve sustu kadın...

İliklerime dek işleyen ürpermeyi hissetmekti;

Seni Sevmek...!

Sol yanında dururken, yürü benimle. Sevgilimin sağımda yürümesi, büyük bir onurdur bana. Sağ elimden kavra sıkıca...

Tıpkı bir ayna gibi...

Seni soymakla ugraşmak istemiyorum. En yalın halinle gel bana.

Bacak kadar çocuktum oysa ki. Sana yaklasmam icin, bir bacak boyu daha uzamam gerekirdi.

Çok gittim kendimin üstüne...

"Farkında olarak kabullenme" adını verdiğim her bir olayda, "belki" ler biriktirdim.

Bazen kendimle çeliştim.

Ağzıma tuzum gelene dek, farketmemek ağladığımı!

Gir sözlerimden içeri...

Gözlerimden...

Özlerimden...

İstersen hepsi ağlayıp, gülebilir senin için.

Biliyorsun.

Bazen benim yerime de düşündüğünü hissediyorum. Benim yerime karar vermendense, benim yerime düşünmelerini seviyorum.

Kokunla baştan çıkmayı istemek oldu,

 Seni Sevmek!

Bir mihenk gibi yerleşmek aklına, hayatına, vücuduna...

Şu an tek istediğim şey bu.

Zaman geçti...

Bedenim büyüdü, kimlikteki rakamlarım büyüdü...

Ben büyüdümde; "içimde ki sevdanın yaşı" büyümedi.

Ne uzadı, ne kısaldı...

Varlığınla dolan 1. ay...

Bir gün bir başka kadın: "karanlığın gölgesinden birhabersiniz" dedi bana.

Ona bakıp "gözlerimiz karanlığa daha alışamadığındandır" demiştim...

Acının gözbebeklerine bakarken yakaladım gölgeni.

Ayna gibiydin...

Aynı karede olmaya çalışmalısın benimle.

Aynı çerçeve içinde,

yanıbaşımda,

sıkıca,

sapasağlam.

Bir mektup yazmalısın kendi el yazınla,

emeğin ile,

yüreğin ile...

Akan satırlarda bulmalıyım kendimi ve seni.

Ben bazen ne kadar çok borçlu kalmışım kendime...!

Dilimin kalemime vurmuş hali :)

Sözlerini anlamadığım yabancı şarkılar gibi.

Hani anlamlarını bilmsen de, anlarsın ya içinin acıdığını kelimelerin...

Ellerin ellerimde dile gelse;

Usulca sokulsa parmaklarım sana,

"nerede kaldın" dese...