hep seninleyim.

Zihnimle

Fikrimle

Zikrimle

İçine sığamayacağım kadar geniş zam/an/larca.

Aslında hepsi

Nazım/dan

En sevdiklerim gibi...

Çünkü;

s / ustum.

Saçımda ki kırıkları ayıkladım geçenlerde. Ben oynadıkça çoğalıyorlar sanki?

Biz seninle saatlerde takılı kalmayacak kadar özeliz.

İkimizi bununla sınırlandırmak bize hakaret olur.

Anlayıp da anlamamazlıktan geldiğim...

Bir kulağımdan girip, diğer kulağımdan çıkan kelimeleri; kulak mememde hapsedip küpe yapıyorum, her ihtimale karşı...

/çaktırmadan kimselere/

Noktası konulmayan güzel bir masal başladı seninle ve her kullandığımız cümle, bir yenisini daha getiriyor bize...

Ölüm dudaklarda!

Ölümün; parmak uçlarımla dudaklarına dokunduğumda...

Ölümüm; dilimle tadını tattığımda.

Tenine parmak uçlarımla hayal meyal dokunup, o akımı yaratmayı istemekti. Seni sevmek.

Aşk masada... Üstüne erişemeyecegimi dusunurken, altina girdiğimde bulmakti. Seni sevmek!

En güzel yerinde bırakmak seni... Hep öyle kal sevgilim. Güzel kal.

boyumun ölçüsünü kendime bir kez daha kanıtlamak istiyorum anlaşılan. Boyumun hesabina sivri dilim de eklenmeli.

Bu gece kelimeler, dün ve yarın ile birlik olup uykumu kaçırıyorlar. Karar vermekten nefret ediyorum.

Çocuk diyorsun ya bana, keske gerçekten bu kadar hesapsızlığı ile sevebilseydim seni. Çocukluk yapıp kaçınıyorum senden...

Sivrildikçe acıtan, ama kendinden olan dilim...

Tabir-i caizse: siklenmiyorsun cırcır böceğim.

Seninle kelimelerime -me , -ma eklenmiş gibiydi.

Üzgünüm,

Kanım kadar kırmızı olamadı saçlarım.

Ne zaman çukur çeneli bir adam görsem...

Aklıma kokun geliyor Baba...