Masalımı mı soruyorsun?

Ekmek kırıntıları yerine kelimeleri koymuşum, kaybolmayayım diye...

Daha ne!

İstiyorum ki sevgilim;

saç telin lavaboma düşsün,

kirpiğin yüzüme.

Bir masalın sonunu mutlu bitirmek için vursam topuklarını, kırmızı ayakkabılarımın...

Yeter mi yanına gelmeye?

Korkuluk verir mi aklını?

-seninle kaybedilmiş aklımın yerine, mantığım yeniden bana gelsin diye- 

Ya teneke adam verir mi kalbini?

 -sana adanmış başka bir kalbin yerine, yanıma kar kalacak-

Ve aslan; verir mi cesaretini?

-yapamadıklarını yapman için sana, hiçbir şey için geç kalınmadığını anlatmaya-

Yanına gelince çözülür mü dersin, başı bağlanmış masalımın düğümü?

İstiareye yatınca bile görecek kadar;

senle dolu bir kader çizilmiş benim defterime...

Hangi zarı atsam 7 çıkıyor karşıma.

"Kuşkusuz artacak yalnızlığım sevgili çocuk

Biliyorsun ben hangi şehirdeysem

Yalnızlığın başkenti orası "

 

 

"GÖÇEBE"

Sen sık sık gülen gülerken de

Sevecen bir akdeniz çizgisini

Sol yanına ağzının

İliştiren çocuk özenle

Yabana mı atıyorum yani seni

Yabana mı atıyorum saat altı buçukları

Çocuk ve Allah'ın en eski baskısını

Değil, değil bunların biri

Gözlerimin gemileri kuş istiyor

Açılıp kapandıkça sevdam

Kapanıp açılıyor bir mavi

Şahmaran süt istiyor kefeninde

Üç aylık ölmüş çocukların

Kerem ile Arzu geliyor Aslı ile Kamber

Ay kana kana batıyor

Ay kana kana batıyor

Eşkiyalar gecenin yangınını izliyorlar uzakta

Kargapazarı dağlarını dolanan yaşlı ve öfkeli bir otobüsteyim

Jandarma daima nesirde kalacaktır

Eşkiyalar silahlarını çapraz astıkça türkülerine

Ve bu dağlar böyle eşkiya güzelliği taşıdıkça

Patronun karısını zimmetine geçirip

Amasya'dan Kars'a kaçmakta olan sayman yardımcısıyla

Alevilikten konuşuyoruz uzun süre

Yanımdaki hep bir gazetede Marilyn Monroe'nun resimlerine bakıyor

Mariyln Monroe öldü diyorum ona

Ölümü siyah bir kakül gibi alnına düşürmesini bildi

Şimdiyse cennette Nietzsche'nin metresi olması gerekir

Bunları diyorum daha ne varsa diyorum

İşte hiçbir sebep olmadığını sevişmemeye

İşte çocukluğumdan beri içimde bir önsezi olduğunu

Bunun bir gün birine rastlamak gibi bir şey olduğunu

Belki de bir günler bunun için Aydın'da bulunduğumu

Zaten nedense hep bir şehirden bir şehre yolcu olduğumu

İşte eflatun kakalı çocuklar olduğunu Kütahya'da

Ankara'da dokunak Yozgat'ta becerik olduğunu

Van'da güreşçi develer gibi süslediklerini kamyonları

İstanbul'da minarelerin lirik olduğunu köprülerinse dialektik

Acemi bir bulut bozuyor görüntüyü eski bir şarkı gibi

Bu şarkıyı ne zaman duysam aklıma

Sinirli bir elin uysal bir bardağa

Çok yukardan döktüğü bir içki gelir

Sonsuz ve olağanüstü bir bira

Köpüklene köpüklene biçimlendirir

Soyunarak ağlayan bir kadını

Acı bilincinde sonrasızlığın

Ama bırakalım bırakalım bunları

Yoldan piyade erleri geçiyor tahta bavullarıyla ve büyük yakalarıyla

Ve faytoncular görüyorum

Yere basışlarındaki ağırlığı azaltmak için

Tanrısal bıyıklarıyla durumlarını paraşütlendiren

Kars'tayım bu ne biçim Kars bir kenarda

Pekala yalçınlık iddiasında bulunabilecek bir tepenin üstünde

Kars kalesi yükseliyor

Gökyüzünü Ankara kalesine göre daha soyut ve daha elverişli bir şekilde

Hırpalayan bu kale de olmasa

N'olacak bakalım hırpalayan bu kale de olmasa

Kuşkusuz artacak yalnızlığım sevgili çocuk

Biliyorsun ben hangi şehirdeysem

Yalnızlığın başkenti orası

Bir de yine sevgili çocuk

Biliyorsun kişi tutkularıyla

Yalnızlığını adlandırıyor o kadar

Arkada bir su devrile devrile akıyor

Rastgele bir ağaca soruyorum

Bir şey var sanki onu soruyorum

Değil orda diyor belki biraz daha ilerde

Tanrı meleğini ağırlamaya çalışan

Ataerkil bir aile gözümü alıyor

Dedelerin yüzlerinde erozyon

Silip götürmüş bütün evetleri

Annelerinse ağızlarında hiyeroglif

Babalarınsa ağustoslar atasözleri

Amcalarınsa avdan boş dönüyor elleri

Teyzelerse elleriyle yargılıyor gök güzelliğini

Ablalarınsa boyunları soru işareti

Ağabeylerse utançlarından emrah

Sıralanmışlar su boylarına

Bıçakla soyuyorlar kelimeleri

Ya suya giden küçük kızlar

Onlar

Tıpkı o kuşlar gibi

Uçan daha bir süre

Sonra da vurulduktan

Bir mezarın doğurduğu iştahlı bir çocuktur Anadolu şiiri

Ey şiir arayıcısı ey esrik kişi

Şu son dönemecini de aşınca gecenin

Doğacak gün artık gündüze ilişkin değil

Bu ağartı ancak yürekle karşılanabilir

Bütün iş orda işte, ordan usturuplu geçmesini bil

Tutsaksan ellerin sıvışır gider zincirlerinden

Ve balyozla vursalar mısralarına

Soylu bir demir sesi yükselir

Soylu büyük ve mavi bir demir sesi

Ellerim gece yatısına çağrılmış

Ve

Telaşsız görünmeye çalışan bir Kafka gibi

Yüzüm giyotine abone

CEMAL SÜREYA

Biliyor musun?

Bir gölge bile olmak istedim, senin evinin duvarlarında,

sana bakmaya.

Silik, cılız ve yitik bir siyahlıkta son bulana dek...

* Ve belki de bu yüzden iki adamın kelimelerinde, kelimeler bulmam, hiç usanmadan.

Büyüyemeyecek kadar çocuk kalmışım,

O yüzden kanmalarım sana,

Her şeker uzatışında...

Bu gece senin için dans edeceğim sevgilim.

Tüm ritimlerim de, her bir hecen.

Her hecemde hep sen.

İki kere ikinin, dört etmesi gibiyiz biz ikimiz.

Adını adımın yanına koysamda dört; seni bana, beni sana çarpsam da...

(...Ben seninle çarpılmak istiyorum...)

Ve sayıyorum bu gece zaman hariç herşeyi.

Bedenimi, tenine ekliyorum.

Adımlarımı her bir saç teline.

(...Bırak dolansın saçlarına ayaklarım...)

Düşersem bile...

Yine de senin üzerine!

:)

Sen neydin sahi?

Acı mıydın?

Ayrıcalık mıydın?

Ayrılık mıydın?

Sen nesin sahi?

Kuşatmalarında yenilmek istiyorum.

Ve kazandığında;

Şehrimin anahtarlarını sana sunmak...

Kokun sokağıma sinsin.

Kokun odama,

yastığıma,

saçlarıma.

Adın aklıma sinsin.

Bir sisin, tüm şehre çökmesi gibi gel yerleş üstüme.

Ama ağırlığını çok hissettirme.

Bırak!

Adın aklıma sinsin.

Tadın ağzıma

Sen geldin ve lekendi yeniden tüm kelimeler!

Şimdi saçımda ki aklar bile temizleyemez. O deneyimlerin kalıntılarını.

Anlamadığım ne biliyor musun?

Hala aynı yanılgının pençesindesin.

Ayrı olsak da, aynı kalmamı mı dilemiştin? 

Ne?

Elimden tut istedim.

Bir gidişin en önemli k/anıtı gibi duran, ellerine bakarken...

Ellerin ayrılık kokuyordu. 

İçimde ki bir yer, gitmemek için ayaklarımı yalpalattırıyordu.

İki bilinmeyenli bir denklem bu.

Harflerin, rakamların başında bitiverdiği...

Şimdi artılarımız ve eksilerimiz olmadan ve uyumlaşmadan;

hiçbir rakam yetmez, bizi çözmeye tek başına değil mi?

Parmak uçlarımdan akıtmak an / ı sana...

Sonra dudakta hoş bir gülümseme ile anmak...

Gülümseten ve çok özel anlara şahitlik yapan, 2. bir aya girmenin güzelliğinde saklıydı;

Seni Sevmek...!

Çünkü;

yasa /k/ ların kurbanı idik...!

Bazen Ophelia, bazen Hamlet olmaktı.

Ama en çok bir Shakespeare olup seni yazmaktı;

Seni sevmek...!

Ve yeri geldiğinde bir Yusuf olmaktı, kuyuya atılışıma rağmen affetmekti;

Seni sevmek...!