Bir masalın küçük bir gemisiyim. Korkmadan gidiyorum ummanlara. Ufuk çizgim, adının altına çizilmiş, seni bellemiş pusulalarım. Geceleri açık denizlere yelken açmışım. Geminin güvertesine sırtüstü uzanıp, ellerim başımın altında; her kayan yıldızdan seni dilemişim. Gideceğim yerde olacağını varsayıp, rotamı sana çizmişim.

Bir masalın küçük bir gemisiyim sadece. 
Denizim harflerle…

Denizim noktalama işaretleri ile dopdolu.

Benim seninle masalımın evvel zamanlarda kalmadığı bir günde,

yeniden görüşmek üzere.

Sırtlanlar akbabaları,

Kurtlar sinekleri kıskanır.

Ben sadece bedenim...

Bir su damlasıyım ve kafa tutuyorum tüm okyanuslara!

Hasretliğim can verebileceğim tek bir toprak parçasına.

İçimdeki melekler intaharın eşiğinde.

Kanatlarını kesiyorlar istemesem de.

Hadi beni sevememiş olmanı anlarım da;  bizide mi hiç sevmedin?

Bence çok yakışmıştık.

Ah be adam!

Nasıl anlatırım, nasıl (anlata)bilirim;

içime kaçtığından beri tüm hücrelerimde bile seni hissedişimi...

Kestikçe kanayan yaramsın.

Hayatım boyunca hep soğuk suya ayağını değdirmeye korkan

ve

 parmak uclarında bunu deneyen bir kizdim.

Ama mutlaka birileri geldi ve beni o suya ittirdi zamanından önce.

Sırf bu nedenle hak etmiştim.

İyi ki ittirmişler diyorum..

Masallarda ki tüm kırmızılar saçıma bulaşmış. Bu yüzden bir yaşamın rengi ilk beyazdan başlamış.

Kısa çöpü çeken bir prensestim ben...

Eteğinin kuyruk kısmı en olmadık anda sökülen.

İnsanım!

Bu yüzden insanların açtıkları yaralara merhem olamam.

An gelir sokaklar çıkmaz olur,

İşaret parmakları geri vitese takar.

Derinden bir "ıhh" sesi,  

belli belirsiz.

Bir kurşunun bir yerden çıkıp diğer yere girmesindeki salisede saklanmışır geçmiş!

İçimde kırıklıklarım var. Alçı niyetine öpsen bile, bir daha asla eskisi gibi olmayacak.

Hayallerimiz hep bir odada.

Ama o/da yetmiyor kavuşmaya.

Biliyormusun?

Senin için:

Gözlerim tutku olsun istedim,

Ellerim güven,

Saçlarım parfüm,

Boynum huzur...

Uzattım beklentisiz,

Zeytin dallarımı her defasında...

İstedim;

Vatanından sürgün edilmiş gibi yürümemeyi

Sessizce yanında.

Biliyormusun?

Nece zamandır,

Öfkemin uyanışını duyuyorum içimde.

Bak! nefes alıyor.

Hırıltılı.

Kuşkunun bıçağını sivriltiyorum.

Bir yanım;

delir,

deşil,

çürü,

kanat kendini istiyor.

Diğer yanım suskun.

Gerçekten suskun

Git yanımdan,

Kanasın dudakların arzudan.

İhtişamına rağmen cılız senin yüreğin.

Yanıma yakışmıyor.

Şimdi,

Yetiyorsa gücün, uyandır tüm şehri uykusundan.

Ama ilk önce kendin uyan,

İçinde kaybolduğun dünyalardan.

Artık;

Kokumun sineceği yastıklarda uyuyamayacaksın

Ve uykuların kaçınca yanıma sığınamayacaksın.

Katmanlarına inemeyeceksin saçlarımın

Ve dehlizlerinde barınamayacak gözlerimin.

Ben;

Dudaklarımı azad ediyorum zindanlarından.

GİT ŞİMDİ...

Gölgen düşmesin daha fazla üzerime...

Artık senin hiçbir şeyine dilenci değil ellerim.

Ve gün geldi ben senin mabetlerine ibadete durmaktan vazgeçtim.

Benim kalbim buna yeterdi de, sen bu derece imana değmezdin!

.

Masadan kalkma zamanı.

 Tüm hesaplar ödendi.

Ve gerçekten;

 sözde değil, özde uzağına düşmek gibiydi...

Seni sevmek...!

Ayşe Armanın çok sevdiğim bir sözü vardı kaç sene önce okudum hatırlamıyorum. Şöyle diyordu

- "biz hep sevdiğimiz erkeklerin kolunun altını kokladık".

İçimizde öyle aç, öyle en' lerle dolu ve öyle doyumsuz bir benlik var ki. Bir kızın babasından başlayarak sığındığı tüm erkeklerinin kokusunu anımsaması bu.

Havva, Ademden nasıl yaratıldı ise; bende senin parçandan yaratıldığımı düşünüyorum bugünlerde çokça. 

Belki de bu yüzden bu kadar kilitli kalıyorum sana…

Senin olan kaç çocuk düşürdüm ben?

Bil ki;

en sonuncusu üzerime düştü, ben yutmak isterken!

Azı dişimin arasına kaçmışsın.

Çıkmak bilmeyen.

Şimdi hangi ipi soksam arasına düğüm olup,

Beni sana bağlıyor.

Ağzımın tadı kaçıyor!

Gözümün tuzu tadıma karışıyor.

Acımsı tada seni banıp oyalamadan yutuyorum.

Göğsünde ben kokan bir yer kaldıysa diye,

Bir not düşmek istedim bu güne...