Biliyordum her şeye değerdi bekleyişlerim.

Değdi de.

Sonunda geldin.

O anı hep düşledim biliyor musun?

Bulunduğumuz an, yeni bir ayrılığın kavuşması olsa da.

(Sen duymuyordun, ama ben hep seni anlatıyordum.

İki lafımın arasına mutlaka adını karıştırıyordum.)

Şimdi;

Yüzüne bakıyorum…

Yüzüme bakıyorsun…

Yüzünde kendime ait izler arıyorum.

Bir bakıştan bin anlam çıkartmak oluyor düşlerimiz.

Seni seviyorum ve fark ediyorum ki;

Sana sevgim arttıkça, kendime hayranlığım artıyor.

(Tükenmeyen bir alfabeyi yeni okumayı deneyen bir çocuk gibi

Ve bir çocuğun ilk kez gördüğü şeye hayretle bakması gibi.)

Evet,

Seni seviyorum.

Ama belki de en önemlisi sende ben kendimi seviyorum.

Yanında itirazsızım.

ve hatırlatayım;

Bana yazdığın her harf için bir öpücük borçlusun.

:)

İnsanların elde edemediklerinde ki hırslarını öğrendim.

Yine bu onlara batıp, içlerini kemiren hırsları yüzünden, olayları nasıl saptırdıklarını da öğrendim.

Çok sevdiğim insanları sırf bu yüzden hayatımdan çıkarabileceğimde;
 ne yazık ki öğrenmek bu yaşıma kısmetmiş.

Her susmanın altında akıl yatardı.

Anlayan da anladığı ile kalırdı.

Bu ip herkesde çözüldü de, bir sende düğümlü kaldı.

Susmak bazen bazı şeyleri anlatmanın tek ve en güzel yoludur.

Bir saatin sarkacı gibiyim. Başkalarının rakamlarının artması için, ben aralıksız çalışmak zorundayım.

Büyüklüğü küçüklüğü önemlimidir?

Düşmüşken son damla, dolmuş bir bardağa...

Bazen sarf edilen tek bir kelime bile taşırır suyu, bardaktan.

Dilerim son damla olmazsın, bir daha başkaları içinde.

Sana dokunduğumda,

Tüylerinin ürperip, dişlerime değmesinde saklıydı bazen,

Seni Sevmek...!

İçimi kustuğum yazılarda bile seni aradım ben.

Yazık!

Haber bültenlerim senden bahsediyor başlıklarda. Oysa ben kendimi, bir son dakika haberi olacak kadar önemsenmiyorum.

Her şeyde sen.

Her şeyimde sen..

Gitmeyi düşlediğim şehirler gibisin...

Prag gibisin en çok.
Yüksek düşüncelerin göklerde sivriliyor, sokakların çıkmaz. Meydanlarında dönüp duruyorum.

ve Kahire gibi gizemli.

ve Paris gibisin vazgeçilemeyen.

Çok zor değildim

Kendi kendine karışmış bir düğüm de değildim.

Çözülebilirdim.

...

Bir masalın küçük bir gemisiyim. Korkmadan gidiyorum ummanlara. Ufuk çizgim, adının altına çizilmiş, seni bellemiş pusulalarım. Geceleri açık denizlere yelken açmışım. Geminin güvertesine sırtüstü uzanıp, ellerim başımın altında; her kayan yıldızdan seni dilemişim. Gideceğim yerde olacağını varsayıp, rotamı sana çizmişim.

Bir masalın küçük bir gemisiyim sadece. 
Denizim harflerle…

Denizim noktalama işaretleri ile dopdolu.

Benim seninle masalımın evvel zamanlarda kalmadığı bir günde,

yeniden görüşmek üzere.

Sırtlanlar akbabaları,

Kurtlar sinekleri kıskanır.

Ben sadece bedenim...

Bir su damlasıyım ve kafa tutuyorum tüm okyanuslara!

Hasretliğim can verebileceğim tek bir toprak parçasına.

İçimdeki melekler intaharın eşiğinde.

Kanatlarını kesiyorlar istemesem de.

Hadi beni sevememiş olmanı anlarım da;  bizide mi hiç sevmedin?

Bence çok yakışmıştık.

Ah be adam!

Nasıl anlatırım, nasıl (anlata)bilirim;

içime kaçtığından beri tüm hücrelerimde bile seni hissedişimi...

Kestikçe kanayan yaramsın.

Hayatım boyunca hep soğuk suya ayağını değdirmeye korkan

ve

 parmak uclarında bunu deneyen bir kizdim.

Ama mutlaka birileri geldi ve beni o suya ittirdi zamanından önce.

Sırf bu nedenle hak etmiştim.

İyi ki ittirmişler diyorum..

Masallarda ki tüm kırmızılar saçıma bulaşmış. Bu yüzden bir yaşamın rengi ilk beyazdan başlamış.