Ne içimden geçtin, ne hayatımdan bu kadardı!

Şimdi zaman vücudumda bir akrebin hızı ile ilerliyor.

Ve sen;

Kalıtımsal bir hastalık gibisin bana.

Her seni içimden aldırdığımda, bir yerlerden fışkırıyorsun.

Ama biliyor musun, bu kez farklı.

Hani her defasında "yeter / yoruldum" dediklerimden çok çok farklı.

Kabullenmişliğin getirisinde, ilk kez bu kadar yoğun hissettiğim bir kızgınlık ve aşağılama duygusu.

Bahane buluşlarımın ardından, kendimle eşit derecede sana kızmalarım.

Önemli olan benim,

hani şu her seferinde sen mutlu olasın diye ertelediğim...

Geç bir farkediş değil bu. Aslında bir fark ediş bile değil.

Sadece zamanını beklediğim bir durumdu ve zamanı geldi.

Seni seviyorum ama bunu kendime yaşatamayacak  ve kimseye bunun için minnet etmeyecek kadar; kendimi seviyorum. Buda günün notu olsun...

Sadece sözleri günden güne değişen bir piyes bu yazdıklarım.

Her yeni gün ayrı kelimeler ile sahneye konuluyor.

Ne çok isterdim kendine ördüğün duvarların tuğladan olmasını.

Dokunduğumda yıkılmasını.

Oysa senin duvarların tahtadandı sevgili.

Esnek, kırılmaz, çatlamaz…

Depremlerimden sapasağlam çıkışına sinirleniyordum.

Hani demiştim ya kendimi suya benzetiyorum diye.

İşte!

 Benim sende çok fazla yaş tahtaya basışımın nedeni.

Ne üfleyince, ne dokununca, ne de bastırınca yıkıldın.

Bir tek ayağımı çektiğim an benden uzaklaştın.

Bugün diploma fotokopimi ararken 19 yaşımda iken yazdığım bir mektup buldum.03 Ekim tarihli... "Günümden, geleceğe not" demişim adına... O zamanlar neler yazıyordum uzunuzadıya anımsamıyorum. Ama etkilendiğim şeyler olmuş sanırım, diğer yazdıklarıma kıyasla.. Yazı biraz uzun ve fazla vaktim yok, o nedenle yazabildiğim kadarını ekleyeceğim buraya...

" Mayıs gelmek üzere...Zaman zaman bir esinti, sonbaharı anımsatıyor. Şöyle bir esip geçen hızlı yağmurlar yağıyor. Kitabımı alıp okuyorum, bazen denizi izliyorum. Denizin gün içinde değişen renkleri, uzaktan helen ara ara duyduğum bir müzik, bana geçmişimi hatırlatıyor. Geçmiş ara sıra ağır geliyor. Hatırladığım en sıradan şeyler bile içimde garip bir anlatılmaz burukluk yaratıyor. Aslında hepimizin bildiği günün birinde durup düşünmek zorunda kaldığımız türden şeyler işte... Elimde hikayelerle dolu bir kitap var. Tıpkı hayatım gibi. Bitirilemeyen öykülerle, geçişlerle, gizemlerle dolu. Şu an çok gencim, asıl hayatım bundan sonra başlayacak. Büyük bir hızla, büyük adımlarla yaşanan yıllar bana yalnızca büyük adımlarla yitirilen insanlar, yitirilen fırsatlar getirmiş. Kıyının bi ucundan koşarken geride kalanlara, yanımdan geçip giderken yüzüme çarpanlara şu anda acıyorum! 

İnsanlar hep birşeyler kaybediyor. Paralar, eşyalar, sevgiler, dostluklar... En son antikacıdan aldığım mektup açacağımı kaybettim bende... İnsanım...

Bazen bu dünyada sanki tek ben mutsuzmuşum gibi geliyor. Hayatlarımızda birkaç kitap gibi. Bazen üstüste konulup istifleniyoruz, bazen bir kitabı bitirdiğimizde yenisine başlıyoruz. Farklı yerler, farklı insanlar tanıyoruz. Onların elbiseleri, onların suretlerine bürünüyoruz. Galiba bizimde hayatlarımız birer kitaptan ibaret. Aradaki tek fark, hayatlarımızdaki insanları biz beliriyoruz. 

Sevdiğim insan uzaklarda... Onunla olmayı, ona sarılmayı istiyorum. Uzun zamandır kollarım boşluları sarıyor. Günler bir türlü geçmiyor. 7 aydır yüzünü görmedim. Bir asker kızı oluşuma mı sevineyim, yoksa bir asker yolu gözleyip lanet olasıca bir 18 ayın geçmek bilmemesine mi üzüleyim bilemiyorum... Herşey yavaşlıyor. Hiçbir şey bitmiyor. Geride kalan bütün o güzel anılarımız nasıl hızlı geçti ise, şimdi katlanılmaz anlar tam tersine yavaşlatılmış gibi geliyor.

devamını sonra yazarım artık... ders çalışmalıyım :(

Bir şarkının en iyi bildiğim yeri gibisin.

Kelimeleri söylerken, kendimde seni tekrar ediyorum aslında...

"ben gece yarısıyım, sen sabahın ilk saatleri... 

ne zaman uzansam sana, hep kaybolurum. 

sen ise;
çoktan geçmişsin beni" 

Alıntı

Yazarını bilmiyorum.

Güneş değmiş yüzüne bakıp, çizgilerinde yeni bir hayata başlamaktı...

Seni sevmek!

Hep sana gebe kelimelerim.

Bazen greve giderdi içimdeki kadınlar, bir parça daha sevgi uğruna,.

En güzel eylemlerimin, en güzel yakılmış ateşiydin.

Tarih sayfalarıma ellerimle işlediğim en güzel devrimim.

Sendin!

Biliyorsun, en güzel gurbetim sensin...

Sana dokununca vatan topraklarına dönüyorum.

Şimdi söyle, hangi bölgenin üzerine sermeliyim kalbimi?

Trajedi kokan bir oyunun son perdesiyim.

Vakit doldu sevgilim.

Perde kapanıyor!

Çok değildi..

Tut beni istedim.

Tut

ve bağrına bas.

Bize ait bir çerçevede, negatiflerden bakmak istemiyordum çünkü hayata!

Çok değildi istediğim..

Olmadı!

"Aklıma geldikçe sen, ben kendimi gizleyecek bir yerler arıyorum. Gizlediğim yerlerde sen varsın çünkü... Buldukça miraca çıkıyorum. Ört üstümü."

Niye bu gece bana geçmişte söylediğin sözler aklıma geliyor bilmiyorum. Bambaşka konuları düşünürken ve yolculuk planları yaparken hatrıma geldin. İnsanın düğümünü çözemediği ve aynı zamanda koparamadığı sıkı bir düğüm gibi bu. İkide bir ne hikmetse ayağım takılıp duruyor. Ama çok şükür artık düşmeden, hatta ve hatta bazı anlar hiç tökezlemeden gideceğim yere gidiyorum. 

Sanıyorum boşlukta süzülmekle ilgili. Ya çok düşünceli anlarımda geliyorsun aklıma, yada kendimi boşlukta hissettiğim anlarda...

Ne olursa olsun ayağım hep sana düğümlü. Dedim ya; ayağım bir taşa değil, sana takıldı!

"Nefesimle örttüm, ben seni"

 

Tıpkı,

bana söylediğin gibi...

"Öpüyorum yüzünden, hep senin yüzünden"

Beni öpmek için değil, benimle konuşmak için yaratılmıştı dudakların…

Bu yüzden “seninle dolu olup da, sana doyamamanın”

ne demek olduğunu, asla anlamadın!

Ben sana aşık oldum..

Oysaki annem kadardı boyum,

Ve babam kadardı adımlarım.

Yolumda giderken,

Kuzeyim sen oldun.

Ve güneyim Akdeniz..

Sen İstanbul' dun.

Bir gün dudaklarını aralandın…

Boğaz oluştu!

Kuytunda ki boğazda, benim gemilerim karaya oturdu.

Ah sevgili,

Şimdi ben ne zaman uykuya dalsam hep sana uyanıyorum.

“Uyku uykunun damızlığıdır” der annem…

Sana uyanmak için hep uykuya dalıyorum.

Evet;

Biliyorum seni en çok seven kadın değildim,

Ama en koşulsuz sevebilen bendim.

Oysaki tek isteğim,

avucunun içine sığınmak,

kirpiklerinde kaybolmak,

sakallarının arasında kendime yer açmaktı.

Onu bile yapamadım.

O kadar soğuktu ki ellerin,

Dokununca buharlaştım!

Şimdi, ahir zamandayım…
Sahi söylesene:

"Suratıma ne üfledin de, kıyametim oldun?"

Ben seninle; en çocuk, en yalın, en kadın hallerimi yaşamıştım.

“Keşke o da boşalsaydı hücrelerimden... Ter gibi, yaş gibi, haz gibi...”

diye bahsettim arkadaşlarıma geçenlerde.

Bilemedim…

Benim olmayan her şey zararlıymış bedenime.

Yanarken kırmızı olan tüm yanlarımın, siyah olması için önce sönmem lazımmış.

Hey sen!

Bana ait olmayan adam.

Başkalarının da olmaman tek avuntumdu.

Çünkü tarihim sana tekerrürden ibaretti.

Yüzümde soluğunu duyumsamak tek duam oldu.

Ve sıyırıp eteğimi... 

Ve uzatıp bacağımı diğerinin önünde! 

Kendi acımı sarıyorum, bilinçsizce...

Sen;
Kimsesizliğimi çoğaltıyorsun.
Büyüyor el kadar yalnızlıklarım...

Aslında sen;
 Yoksul hayatımın, en zengin yanısın.
Adını söylüyorum adım gibi yabancılaşmadan...

Ben her gece yatağa girmeden önce seni giyiniyorum, 

kendimi çıkarıp.

"İnanma, geçitin sonunda çıkış yok
O iki çıplak adam da seni orada beklemiyor
Sessizlik farklı bir anam nezdi
Son konuşan, ilk sözü etmiş demektir

Bundan sonra yüzümde facia beslemeyeceğim
Kalbimi blues zindanlarında boğdurdum
Uzun bir yazıda gözden kaçan bir firari harfim
Ne benle başlıyor kelime ne de benle bitiyor

Bu gezegenin tozuyum kendimi yine sileceğim
Sana gelmiyorum bu yara başka hastalıktan
Bir hatıra bile değilsin ben içeri girerken
Ben dışarı çıkarken fil mezarlığı artık yüzün

Yüzümü yüzüne yeni yıkanmış kefen
Şeklinde seriyorum boyunca, iyi
Aşktan bana her mevsim çığ düşüyor
Aşkın mı? Böyle bir şarkı dinlemiştim
Ne kimse söylüyordu ne de ben eşlik ediyordum

Damdan dama atlarken düşen bir kedinin gözleri
Var işte şimdi kana batan yüzümde

Yüzümü ellerinin arasına al
Hani tutarmış gibi bir sincap, cevizini
 

İnanma, geçitin sonunda çıkış yok
Ve dönme geri, arkadaki giriş de kapalı  

Senin yüzün benim yüzüme şüphesiz gizli geçit
Benim yüzüm senin yüzünle paketli
Bedenimi değil, bir tımarhaneyi sunuyorum sana
 

İçim cıvıl cıvıl deli çocuklar bahçesi
Kan falıma baktırdım bir vakte kadar ölüm görünüyor
Ve deli gömleği gibi duruyor yüzüm kafatasımda
 

Hiç tanığım olmuyor hiç yaşadıkça
Ve içimdeki dava düşüyor sen içeri girerken
Ben dışarı çıkarken, anla, bambaşka bir inziva"

 Küçük İskender

02:14 saniyelik bir şarkının 7. saniyesi gibiydin... 

Sürekli bir başa sarma hallerindeydim.

Bana hep şarkılar söylerdin. Bu şarkı benden sana gelsin derdin.

Seni yine dinleyebilirdim. 

Bir şehrazat edasıyla; 

Saatlerce sana öğrendiğim hikayeleri anlatabilirdim.

Geçmiş zamanın hikayesiydi..

Bitti.

Yine de sen sevgili, benim en güzel suskunluğumdun...

Artık kimseyle, seninle bile konuşmak gelmiyor içimden...