"İnsan, iki yerde birden olabilir" demiştin bana. Yalanlarının kılıfını kendine saklamanı dilerdim oysa" diye yazmıştı çok sevdiğim bir kadın, sevdiği adama...

Ben ise çok sevdiğim bir adama şunları yazmıştım zamanında...

"Evet insan iki yerde birden olabilirdi.

Ve sen iki yerde idin.

Bir tanesi yalanlar söylenen taraftı.

Bir diğeri yalanlar bile söylenmeyen.

Oysa; sen kırmaktan korkup yalanlarını ona söylerken, gerçekleri duyacak tarafın ben olmamasını isterdim...

Düşünebiliyor musun, bir yalanı bile duymayı isteyecek kadar kopamadım ben senden...

Senin için; yalan söylenen taraf değil de, gerçekleri kaldırabilecek bir kadın olarak görünüyordum gözüne... Canımı nasıl yaktığını nasıl anlatabilirdim ki."

Okunası:

"“Kabullenme ve güvenme” üzerinde durmuşum (hep çıkıyordu bunlar, birer sorun olarak, ortaya, değil mi?) sana güvensizlik duymamın, sana güvenmememin, kendime güvensizliğimin sonucu olabileceğini de düşünmüşüm: İlişkimizin sağlamlığına tam (gene!…) inansaydım, sana da tam güvenirdim, ‘aldatılmak’ da aklımın ucundan geçmezdi; kendime de, senin ile olan ilişkim içinde, güvensizlik duymazdım. Ama, işte, senin ilişkimizi, bizi, tam olarak, olduğu gibi ve olması gerektiği gibi, kabullenmekte eksik kaldığın sonucuna vardığım durumlarda; o "kuşku kurdu" başuzatınca, bilgi eksikliğim, kıskançlık olup çıkıyordu.

İlişki, sallantılı hâle geliyordu."

Oruç Auroba

Ben kördüm sen de ebe...

Bizim hikayemiz gidemedi bundan ileriye...

Birbirimizle oynarken, yanlış zamanlarda saklanıyor, sanki paralel hayatlar yaşıyorduk.

Benden sana uzatılan ipler, boyumu aşıp beni boğuyordu.

Sana yemek yapmak için kazdığım toprakları yutuyordum, boğazımın düğümü eşliğinde.

Ne sen kaçabiliyordun,

Ne de ben yakalayabiliyordum.

İsmini sesleniyordum top atışlarımla.

Sanki ne kadar yükseğe atsam dileklerim kabul olacak gibiydi.

Adını sesleniyordum,

 Attığım topu yakalamanı istiyordum.

Ağzından adımı duymak, o anı seninle paylaşmak istiyordum.

Şimdi ise masum kalamadı hiçbir oyunum.

Küçükken anlattığın korku hikayeleri gerçekleşti..

Üstüste koyduğum kalp kırıklıklarımı,

attığın taşlarla yıkmayı öğrenerek büyüdüm ben.

Birçok insandan ziyade, kapısı olmayan bir evde büyüdüm ben. Arkamda saklanmış sırlar olmadı benim.

Paçamdan akan bir aşk...

Sanki senden gebe kalmış, aşkımı düşürüyorum.

Bir daha olacak mı bilmiyorum..

İçime gir istedim.

İçime, en derinime,

hücrelerime.

Hatta içini bırak içime,

Sonra çek bir nefes benden,

en afillisinden.

(iç/inin)

Umut bazen;

bir uçağın kanadında,

bir otobüsün camında belirir

Ve bir büyü gibi gelir yerleşir içine...

Sen istemesen de....

Canım yakılmadıkça, kuyruğuma basılmadıkça asla kimseye bilerek zarar vermedim. Kin tutsamda bir şekilde hep karşımdaki kişinin gününü göreceği anı bekledim ve o an orada olmak için dua ettim. Canımın bilerek yakıldığını anladığımda ise kişilere sevdikleri ile zarar vermek istedim en çok. Ama başkalarını da buna alet etmeyi kendime yakıştıramayınca vazgeçerdim. İşin özü sonuçta hep canımın yanması pahasına can yaktım bazı bazı.

Hayatımda ilk kez canımın yandığını hissettiğim an, ortaokuldaydı. İlk kez birisi ile gırtlak gırtlağa kavga etmiştim, üstelik bu bir erkekti. Beğendiğim çocuk ise yüzümün sol tarafının kızarıklığına bakıp dalga geçmiş, hocanın önünde yerimden kalkıp, birde bunun suratına bir tane indirmiştim. Hocada bana kapıyı göstermişti tabiki. Çocuk ise tenefüste dahil peşimden koşmuş, bana ahkam kessede arkadaşlarına haklı olduğumu belirtmiş, ne kadar üzüldüğü suratından belli olsa da, affetmemiştim.

Gerçekten kötülük yapmak istediğimde ise 16 yaşımdaydım. Hoşlandığımı bildiği halde onunla çıkan çocukluk arkadaşımdan ayrılma anlarını ve aşk acısı çekerken ki halini sabırla bekleyip, o esnada o çocukla bende çıkmıştım. Bir dönem kızla küs kalmıştık hali ile. Ben istediğimi her iki şekilde de almıştım. Hem çocuktan, hemde çocukluk arkadaşımdan...

İlk kez birinin canını yakmak istediğimde ise; 25 yaşımdaydım. Eşimin beni aldattığı ve telefonda bana ağlayarak evli olduğunu bilmediğini söyleyen kız, 1 ay sonra eşime doğum günü mesajında pasta yerine kendini sunar hallerle bir msaj atınca nevrim dönmüştü. O ana dek hır gür çıkartmadan bu evliliği bitirmek isteyen ben, kusmuştum mide bulantıları ile. 

Kızın sadece ismini ve okuduğu okulla, bölümü biliyordum. İstediklerime ulaşmam 4 günümü aldı.Sonuç olarak elimde şu bilgiler vardı: adı soyadı / anne adı soyadı / meslekleri / adresleri / telefon numaraları... Elimdeki kağıda bakıp bakıp uzun uzun düşündüğümü anımsıyorum. Gerçekten bunu yapmayı isteyip istemediğimi...

Sonunda ise bu kirli işe elimi bulaştırmadım. Başkasının öfkesini kullandım. Telefon numarasının olduğu kağıdı, onun telefon açacağını bildiğim için ablama verdim. Ablam ulaşamamış, sonraki süreçte ise konuşan ise annem olmuş.

Evlerine aldıkları çocuğun, ismini, yaşını, medeni halini yanlış bildikleri insanın durumunu öğrenince; anında kıza telefon açıp tabiri caizse ağzına sıçmışlar. bir dönem okuldan alındığını ise eski eşim feryat figan ba"sen böyle bir şeyi sen nasıl yaparsın, bir kızın hayatını mahvettin" söylenince öğrendim. (kendi kızının hayatı pek önemli değildi sanırım o an onun için)

Benim hissettiğim ise ferahlıktı. Hak yerini bulmuştu. Kesinlikle vicdan azabı duymadım kız için. Eski eşim içinse, bir insanın canını en çok sevdikleri ile yaktım. Bu bana yetti.

Ha bunları neden anlattım hiç bilmiyorum. İlk kez yazıyorumda bu kadar ayrıntıyı... Sanırım geçirdiğimiz hafta sonu 3 yıldan sonra ilk kez bu kadar kahkahalı geçtiği için. Bezelyeyi gezdirdik babası ile. Ve bol gülümsemeli bir gündü. O adamın yanında böylesine gülebilmek ve 3 sene sonra ilk kez rahat olabilmek şaşırttı beni. Hiçbir şekilde barışma imkanını sunmayacak olsamda arkadaşça gülebilmek güzeldi.

  

Güne has haller...

 Umursamazlığımı hiç sevmiyorum.

Boşluk gibi değil hissettiklerim.

Sadece bir zamanlar çok sevdiğim insanlar, "düşünmeye bile değmez" geliyor gözüme şu sıralar.

Birkaç zamandır; can sıkkınlığı ile keşke biri olsa ve düşünsem dedim içimden.

Bu hallerimi hiç sevmiyorum.

Boşlukta değilim, düşmedim, ama içinde süzülür gibiyim.

Kulağımı göğsüne yaslayabilirdim.

Orada uyanabilir, 

parmaklarımı tüylerinin arasında gezdirebilirdim.

Kulağımı dudaklarına yaslayabilirdim.

Orada dinlenebilir,

dinleyebilir,

Soluğunu beynimde hissedebilirdim...

Ben sevgilim, sen değildim.

Ben herşeye rağmen deneyenlerdendim.

Pardon beyefendi, biraz yeriniz kaldıysa vicdanınıza sığabilir miyim?

Yüzün...

Eskiden girdiğim bir sokak aralığı gibi...

Kayboluş zamanlarımın en güzel sığınılası yeri.

Yüzün...

Eski bir hatıra eşyası kıvamında.

Her gördüğümde hayatıma renk katıp, beni eskilere götürüyor.

Sana yaşlanıyorum mu ne?

Yüzün...

Yüzüme takındığım, en güzel hüzün...

Ne içimden geçtin, ne hayatımdan bu kadardı!

Şimdi zaman vücudumda bir akrebin hızı ile ilerliyor.

Ve sen;

Kalıtımsal bir hastalık gibisin bana.

Her seni içimden aldırdığımda, bir yerlerden fışkırıyorsun.

Ama biliyor musun, bu kez farklı.

Hani her defasında "yeter / yoruldum" dediklerimden çok çok farklı.

Kabullenmişliğin getirisinde, ilk kez bu kadar yoğun hissettiğim bir kızgınlık ve aşağılama duygusu.

Bahane buluşlarımın ardından, kendimle eşit derecede sana kızmalarım.

Önemli olan benim,

hani şu her seferinde sen mutlu olasın diye ertelediğim...

Geç bir farkediş değil bu. Aslında bir fark ediş bile değil.

Sadece zamanını beklediğim bir durumdu ve zamanı geldi.

Seni seviyorum ama bunu kendime yaşatamayacak  ve kimseye bunun için minnet etmeyecek kadar; kendimi seviyorum. Buda günün notu olsun...

Sadece sözleri günden güne değişen bir piyes bu yazdıklarım.

Her yeni gün ayrı kelimeler ile sahneye konuluyor.

Ne çok isterdim kendine ördüğün duvarların tuğladan olmasını.

Dokunduğumda yıkılmasını.

Oysa senin duvarların tahtadandı sevgili.

Esnek, kırılmaz, çatlamaz…

Depremlerimden sapasağlam çıkışına sinirleniyordum.

Hani demiştim ya kendimi suya benzetiyorum diye.

İşte!

 Benim sende çok fazla yaş tahtaya basışımın nedeni.

Ne üfleyince, ne dokununca, ne de bastırınca yıkıldın.

Bir tek ayağımı çektiğim an benden uzaklaştın.

Bugün diploma fotokopimi ararken 19 yaşımda iken yazdığım bir mektup buldum.03 Ekim tarihli... "Günümden, geleceğe not" demişim adına... O zamanlar neler yazıyordum uzunuzadıya anımsamıyorum. Ama etkilendiğim şeyler olmuş sanırım, diğer yazdıklarıma kıyasla.. Yazı biraz uzun ve fazla vaktim yok, o nedenle yazabildiğim kadarını ekleyeceğim buraya...

" Mayıs gelmek üzere...Zaman zaman bir esinti, sonbaharı anımsatıyor. Şöyle bir esip geçen hızlı yağmurlar yağıyor. Kitabımı alıp okuyorum, bazen denizi izliyorum. Denizin gün içinde değişen renkleri, uzaktan helen ara ara duyduğum bir müzik, bana geçmişimi hatırlatıyor. Geçmiş ara sıra ağır geliyor. Hatırladığım en sıradan şeyler bile içimde garip bir anlatılmaz burukluk yaratıyor. Aslında hepimizin bildiği günün birinde durup düşünmek zorunda kaldığımız türden şeyler işte... Elimde hikayelerle dolu bir kitap var. Tıpkı hayatım gibi. Bitirilemeyen öykülerle, geçişlerle, gizemlerle dolu. Şu an çok gencim, asıl hayatım bundan sonra başlayacak. Büyük bir hızla, büyük adımlarla yaşanan yıllar bana yalnızca büyük adımlarla yitirilen insanlar, yitirilen fırsatlar getirmiş. Kıyının bi ucundan koşarken geride kalanlara, yanımdan geçip giderken yüzüme çarpanlara şu anda acıyorum! 

İnsanlar hep birşeyler kaybediyor. Paralar, eşyalar, sevgiler, dostluklar... En son antikacıdan aldığım mektup açacağımı kaybettim bende... İnsanım...

Bazen bu dünyada sanki tek ben mutsuzmuşum gibi geliyor. Hayatlarımızda birkaç kitap gibi. Bazen üstüste konulup istifleniyoruz, bazen bir kitabı bitirdiğimizde yenisine başlıyoruz. Farklı yerler, farklı insanlar tanıyoruz. Onların elbiseleri, onların suretlerine bürünüyoruz. Galiba bizimde hayatlarımız birer kitaptan ibaret. Aradaki tek fark, hayatlarımızdaki insanları biz beliriyoruz. 

Sevdiğim insan uzaklarda... Onunla olmayı, ona sarılmayı istiyorum. Uzun zamandır kollarım boşluları sarıyor. Günler bir türlü geçmiyor. 7 aydır yüzünü görmedim. Bir asker kızı oluşuma mı sevineyim, yoksa bir asker yolu gözleyip lanet olasıca bir 18 ayın geçmek bilmemesine mi üzüleyim bilemiyorum... Herşey yavaşlıyor. Hiçbir şey bitmiyor. Geride kalan bütün o güzel anılarımız nasıl hızlı geçti ise, şimdi katlanılmaz anlar tam tersine yavaşlatılmış gibi geliyor.

devamını sonra yazarım artık... ders çalışmalıyım :(

Bir şarkının en iyi bildiğim yeri gibisin.

Kelimeleri söylerken, kendimde seni tekrar ediyorum aslında...

"ben gece yarısıyım, sen sabahın ilk saatleri... 

ne zaman uzansam sana, hep kaybolurum. 

sen ise;
çoktan geçmişsin beni" 

Alıntı

Yazarını bilmiyorum.

Güneş değmiş yüzüne bakıp, çizgilerinde yeni bir hayata başlamaktı...

Seni sevmek!

Hep sana gebe kelimelerim.