sen geldin ya bana, kalbimdeki buruşmuş yerler açıldı.

Ben yüksekten sevinçle sana atladığımı sanırken,

Sen suya dönüşüyorsun,

Çakılıyorum!

Kıvrımlarına tüm yolculuklarım..

Tek kişilik yataklı bir vagondayım.

Gelişinle beni kalabalıklaştırır mısın?



Senin sesinin içinde bir şeyler var...

Masal kaçmış içine sanki..

:)

Ellerine bulaşmasın diye,

Bütün bedelleri ödenmiş acılarımı, 

Arabesk saçlarımda topladım.

Sonra kasıklarına bağladım bileklerimi... 

Kımıldatma!

Daha da bir adım bile, attırma bana!

Ah adam!

En yalın halimle, yanına hükmederken kendimi.

Kokunu başka tenlerde bırakma!

Hala insan kalan yerlerim var.

Acıtma yokluğunla!

İçimden tuttum seni...

Sofrana oturup, yudum yudum yokluk yuttum!

Boğazımda düğümlensen, kalbim acırdı.

Sızlardı burnumun tüm direkleri.

Kendine kundakçı, bir masala inanmak isteyen bir kızdım ben sadece.

Ötesi yok!

"Adını anmak güzeldi,

Dost ağızlarda sana dair cümlelerin

Islatılması...

Adını anmak...

Yüksek sesle, kimsesiz gecelerin düşsel

Avuntularına sırt çevirip senden söz açmak...

Biraz gülünç, biraz sitemkar...

Güzeldi...

Adının Türkçedeki yankısı özeldi...

Seninle yoğurt yemek, kendi Kanlıcanlı,

Sülalesi Kandilli yoğurtçunun mekanında...

Denize amors durup, yüzüne

Cepheden bakmak güneşli bir mavilikte....

Güzeldi..

İpe sapa konuşlanmaz bahanelerle elini tutmak,

Yüzünde

Yüzyıllık bir hasreti gidermek güzeldi...

Güzeldi'li geçmiş zamanları düşünüyorum

Şimdi...

Cümlelerimiz öznesiz...Umursayan yok,

Kanlıca'daki yoğurdu...

Ve eşikteki öpücük, tarih bilinci olmayan bir

Aşkın mührüdür artık...

* Yılmaz Erdoğan / Başkalaşan Aşk



"Sen benden uzaklaştıkça; sadece retinamda değil, kalbimden de küçülüyorsun"

diye not düşmüşüm...

Geçen sene bu tarihlerde sayfalara...

"Ya ellerim" diyorum..

"Ya yüzüm"...

"Hala izlerini taşıyorsun" diyorlar...!

Zamanla anlıyorsun..

İnsan el yazısını değiştirebiliyormuş.

Ama ya yazgısını?


Biliyorsun değil mi?
Bana gelirken anahtara ihtiyacın yok.
Her seferinde yüzümdeki gülümsemeyi katarak, o kapıyı açmaktan onur duyarım.

Az sonra ben o sokağın öteki ucundan, yeni bir sokağa döneceğim.

İnsanlara, kokulara, ağaçlara...

Evlerin duvarlarını sümbül yerine, yaseminler sarmış olacak belki de..

Kurabiye kokan anne, az sonra okuldan gelecek çocuğunu kucaklayacak.

Parmakları nasır tutmuş bir adam, karısına yeni bir yazma alacak.

Saat 7 yi 14 geçecek mesela.

Akşam ezanı okunacak.

Ben az sonra seninle dopdolu geçen o kaldırımlarda son adımımı da atacağım.

Kelimelerden oluşturduğum insan kalabalığını, temizlemekten vazgeçeceğim.

Sokağın kirlenecek!

Bir köpek havlayacak.

Sokak lambaları yanacak,

Kaldırımlar bir arnavut yumuşaklığında basılacak...

Ben az sonra köşedeki yavruağzı evin duvarına son kez parmaklarımı sürüp, döneceğim köşeden.

Emanet bırakacak çiçeklerim olmayacak.

Senin yüzünü yansıtan çocukları özleyeceğim en çok.

Ama bakmayacağım ardıma. 

Az sonra gideceğim ya, adımlarımın sesi bile duyulmayacak.

Görkemli bir girişin, sessiz gidişlerini yaşayacağım.

Güneşin batışı karışacak saçlarımın kızılına

Bu kez savrulmadan, savuracağım...

Ben az sonra o sokağın öteki ucundan döneceğim.

Akıllarda son görüntüyü, köşeyi dönerken rüzgarla ayaklanan elbisemin ucu yaratacak.

Seni iyi hatırlamayacağım,

Bir zamanlar sana kaptırdığım elimi sallamak için, kolumu yormayacağım.

Sen dokundun,

Sıcaklığından derim büzüştü, yapıştı sanki sana.

Çekersem canımın yanacağından korkuyorum.

Şimdi sen geleceksin ya,

Burnum uyanacak,

Soluğumu tutucam.

Sesinden şarkılar dinlerdim...

Sesi İstanbul kokardı.

Sonra nokta konuldu her şarkının sonuna.

Posası çıkmış sözleri kaldı elimde avucumda,

Yitirmedim aklımı..

Sözleri bir kent kalabalığıydı...

Sözleri İstanbul kaldı.

Öyle bulanık, öyle tehditkar, öyle yavan.

Uyuyorsun,

Saçlarımdan danlayan huzur eşliğinde,

Dizlerimde...



Gözlerine baktıkça yağmurları giyiniyorum sanki!



Gözünde büyüttüğün kişinin,basınca çıtırdamayacağını keşfetmek, garip bi tokat etkisi yaratıyor insanda.

Kendine şaşırıyorsun,bu muydu be diye!

Saniyelerin arasına saklandım...

04: 45 - 04: 53

Elini uzatıyorsun..

Bir film karesini kendimizce çekiyoruz.

Sen İlyas oluyorsun, ben Asya.

Tutmak istemekle, ölmeyi istemek arasında bocalıyorum.

Ya tutunca bırakmak istemezsem?

Ya tutunca sen bırakırsan beni?

Korkuyorum.