Gittikçe artarken sesim, çığlıklarım daha şiddetli olabiliyormuş.
16 Şubat 2011 Çarşamba
15 Şubat 2011 Salı
"Sen keseri yanlışlıkla eline vuran ama bir yandan da bana işi öğreten marangozumsun benim.
Eli gözü yara yara öğreneceğiz doğru çivi nasıl çakılacağını."
demişti bir gün.
Ne çok yarık oluştu tenimde, birden kesip atarken ne çok yarık oluşturmuştum belki teninde!
Ne garip, ne yazık..
İkimizde sağlam çıkamadık bu hengameden!
"Kanın değil ki ellerimdeki,
Tutamadığın ve geri ödenmemiş sözlerinin yası var ellerimde...
Ellerimde anlık incinmeler, beklentiler, sen kokan yarınlar var.
Başka bir şey değil..."
Yazmışım zamanın birinde, şimdi hepsi ne kadar yavan geliyor.
Ellerimde şu aralar; giderek uçup giden amaçlarımın izi var.
Soğukkkanlılığın umursamaz yönü var.
Güç diye kendimi avuttuğum vicdansızlık var.
Sonunda ellerimde ne kalacak bilmiyorum.
Umutsuz değilim elbette.
Ama kimsenin hiçbirşeyine minnet etmeyen benliğim ne kadar ileri gidecek merak ediyorum?
Başka bir şey değil..."
Yazmışım zamanın birinde, şimdi hepsi ne kadar yavan geliyor.
Ellerimde şu aralar; giderek uçup giden amaçlarımın izi var.
Soğukkkanlılığın umursamaz yönü var.
Güç diye kendimi avuttuğum vicdansızlık var.
Sonunda ellerimde ne kalacak bilmiyorum.
Umutsuz değilim elbette.
Ama kimsenin hiçbirşeyine minnet etmeyen benliğim ne kadar ileri gidecek merak ediyorum?
13 Şubat 2011 Pazar
7 Şubat 2011 Pazartesi
4 Şubat 2011 Cuma
Büyüdüm..
Kendi hayatımı avucumun içinde tutabildimde, bir halterci gibi dünyaları kaldıramadım iki elimle.
Yetemedi kuvvetim..
Bunun için fazla inceydi bileklerim...
Büyüdüm...
Kendimi herkeslerden büyük gördüm..
Allah işte, sere serpe yere yapıştırdı bir gün burnumu.
Kendime küstüm.
Nefret etim, suçladım, büyüdükçe küçülttüm.
Büyüdüm...
Hayat işte, dünya üzerindeki her şey evvelde kalırmış...
Zaman içinde kimse yaralarıma dokundurtmadım.
Kendi yaralarımı sarmayı öğrendim.
Bir tarafım kendine aşıkken, diğer tarafım ret etti tüm güzellikleri.
Bir tarafım hep küskün bir çocuk kaldı.
2 Şubat 2011 Çarşamba
1 Şubat 2011 Salı
"Gülüşün... Avuçlarıma kaderimi çiziyor"
Gülüşün bana geçmişimi hatırlatıyor..
Çocukluğumun en güzel zamanlarında annem oluyorsun, saçımı okşayan..
Babam kokuyorsun..
Ve abim oluyorsun.. İlk sigaram, ik sinemam, ilk sevgilim..
Ve ablam oluyorsun, ilk boyamı satın alan..
"Sevgilim dedim ya; gülüşün, avuçlarıma kaderimi çiziyor"
Yolum yoluna çıksın diye bu avuç açmalarım.
Kader alnımdan önce ellerime çizilmiş.
Parmak izlerimi bırakıyorum gelişine.
Hani olur ya; ardımda kalsan bile kürkçü dükkanını kolay bulasın diye...
31 Ocak 2011 Pazartesi
30 Ocak 2011 Pazar
25 Ocak 2011 Salı
Şu aralar istediğim;
Canımın acıması pahasına can acıtmak..
Belki karakalem çalışmalarım gibi verdiğim emeklerimi, yırtıp atmak en dip köşeye...
Bir daha el sürmemek, yakmak, yok etmek, geride hiçbir kül bırakmamak..
Hayatımda her daim hep ince düşünen ve kimseyi kırmak istemeyen, hep şans veren bir insan oldum. İçimdeki sevilme kaygısı yüzünden, benden kimsenin uzaklaşmasına izin vermedim, veremedim. İyi niyetle yaptıklarımın beni saf olarak göstermesine müsaade ettim. Ama bir tek şeyi hiç içim sızlamadan yapmasını bildim. Bir şeyi prensip olarak gördüysem bunu asla değiştirmedim. Asla sözümden dönmedim.
Kimse bilmedi.
Ben hiç pişmanlık duymadan, canımın acıması pahasına can acıtmayı çok güzel beceririm.
Kimse bilmedi, bu kimsenin bilmediğini anlamasını da beklemiyorum elbette. Ben sırf onların sesini duymamak adına 5 gün boyunca kızımı aramayan bir anneyim.Ve ömrümce prensip olarak saydıklarımı, her şeyin ötesinde tutmasını bildim. Onlarla muhattap olmaktansa, "kızım için bile olsa" bir şeylerine minnet etmektense, bundan mahrum bırakırım kendimi daha iyi.
1 aylık bir zaman diliminde iki kişi canımı çok kötü yaktı. Buna şükür elbette. Bundan asla şikayet etmiyorum. Ama onları da affetmiyorum. Şimdi onların canlarının acımalarını seyrediyorum. Yürekten dilediğim bir duanın ahı tutmuş gibi.. Ama yetmiyor. Beni bu derece sızlattıkları, bu derece ah ettirdikleri, bu kadar umursamaz olmama izin verdikleri için; her şey için bedel ödesinler istiyorum. İnşallah bu konuda ki ahım, gölgem, nefesim, gülümsemem yaşadıkları müddetçe onları takip etsin.
Şimdi çekilebilirsiniz.
Canımın acıması pahasına can acıtmak..
Belki karakalem çalışmalarım gibi verdiğim emeklerimi, yırtıp atmak en dip köşeye...
Bir daha el sürmemek, yakmak, yok etmek, geride hiçbir kül bırakmamak..
Hayatımda her daim hep ince düşünen ve kimseyi kırmak istemeyen, hep şans veren bir insan oldum. İçimdeki sevilme kaygısı yüzünden, benden kimsenin uzaklaşmasına izin vermedim, veremedim. İyi niyetle yaptıklarımın beni saf olarak göstermesine müsaade ettim. Ama bir tek şeyi hiç içim sızlamadan yapmasını bildim. Bir şeyi prensip olarak gördüysem bunu asla değiştirmedim. Asla sözümden dönmedim.
Kimse bilmedi.
Ben hiç pişmanlık duymadan, canımın acıması pahasına can acıtmayı çok güzel beceririm.
Kimse bilmedi, bu kimsenin bilmediğini anlamasını da beklemiyorum elbette. Ben sırf onların sesini duymamak adına 5 gün boyunca kızımı aramayan bir anneyim.Ve ömrümce prensip olarak saydıklarımı, her şeyin ötesinde tutmasını bildim. Onlarla muhattap olmaktansa, "kızım için bile olsa" bir şeylerine minnet etmektense, bundan mahrum bırakırım kendimi daha iyi.
1 aylık bir zaman diliminde iki kişi canımı çok kötü yaktı. Buna şükür elbette. Bundan asla şikayet etmiyorum. Ama onları da affetmiyorum. Şimdi onların canlarının acımalarını seyrediyorum. Yürekten dilediğim bir duanın ahı tutmuş gibi.. Ama yetmiyor. Beni bu derece sızlattıkları, bu derece ah ettirdikleri, bu kadar umursamaz olmama izin verdikleri için; her şey için bedel ödesinler istiyorum. İnşallah bu konuda ki ahım, gölgem, nefesim, gülümsemem yaşadıkları müddetçe onları takip etsin.
Şimdi çekilebilirsiniz.
Kaydol:
Yorumlar (Atom)