Tek kişilik bir otobüs koltuğuna benzer fotoğraflar çektiriyorum artık.

Hiçbir şey eskisi gibi değil.

Doğum günün yaklaşıyor ve ben çektiğim kısa çöpü sana hediye etmeyi düşünüyorum.

Saat geç' i gösteriyor.

Çok gecikmeyi...

Bitti. 

Oysa bu sevdanın teri bile soğumamıştı daha..

Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde
Oysaki seninle güzel olmak var
Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi
Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda
Midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor.

Sen karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte

Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel

O başkası yok mu bir yanındakine veriyor

Derken karanfil elden ele.

Görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle

Sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil

Bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk

Birleşiyoruz sessizce.

* Edip Cansever

Sana inandım.

Çünkü inanmak isteyeceğim daha değerli bir şey yoktu.
Bunun için asla seni suçlayamam..

 

"Fidyem!

Giysilerin yan odada giy üstünü ve defol aklımdan.

Artık unutmalıyım seni!

Saçlarında sakladığın pembe panjurları da..."

* Rahman Yıldız

Sen benim tütünüm olamayan adamsın.

Yaralarımı saracağını söylerken, en büyük yarayı açan..

Merdin, namerde muhtaçlığıymış benimkisi.

Sınavım olduğun için, teşekkür ederim.



Ağladığımda akmayan bir rimel aldım bugün kendime.

"gözyaşlarıma dayanıklı"

yazmıyordu adı.

Tıpkı adının alnımda yazmadığı gibi...



Seni; söylediğin "yorum" ların yüzünden affetmiyorum.

Yaptığın yorumların yüzünden değil!

Seni kuşkuların için,

Benim adıma karar verişlerin için affetmiyorum.

Gittikçe artarken sesim, çığlıklarım daha şiddetli olabiliyormuş.



"Sen keseri yanlışlıkla eline vuran ama bir yandan da bana işi öğreten marangozumsun benim.

Eli gözü yara yara öğreneceğiz doğru çivi nasıl çakılacağını."

demişti bir gün.

Ne çok yarık oluştu tenimde, birden kesip atarken ne çok yarık oluşturmuştum belki teninde!

Ne garip, ne yazık..

İkimizde sağlam çıkamadık bu hengameden!

Yavaş yavaş ölmemi istiyordu.

Bu yüzden artık onun ismini "rutubet" koydum.

Öyle soğuk, yoğun ve sarsıcıydı..

O kim miydi?

 Hayattı elbette!

Şu aralar beni ısıtmaya yetmiyor kuvveti...

Şu an ki insanlara bakışım;

bir narsistin, bir başka narsisti görünce hissettikleri gibi...

Çok da lazım değil hani der gibi...

"Kanın değil ki ellerimdeki,

Tutamadığın ve geri ödenmemiş sözlerinin yası var ellerimde...

Ellerimde anlık incinmeler, beklentiler, sen kokan yarınlar var.
Başka bir şey değil..."

Yazmışım zamanın birinde, şimdi hepsi ne kadar yavan geliyor.
Ellerimde şu aralar; giderek uçup giden amaçlarımın izi var.
Soğukkkanlılığın umursamaz yönü var.
Güç diye kendimi avuttuğum vicdansızlık var.
Sonunda ellerimde ne kalacak bilmiyorum.
Umutsuz değilim elbette.
Ama kimsenin hiçbirşeyine minnet etmeyen benliğim ne kadar ileri gidecek merak ediyorum?

Umursamazlığı bazen bir savunma kalkanı, bazen ise bir silah olarak kullandığımda anlamalıydım!
Bazı şeylerin değişmeye başladığını..

"Tüm binayı yıkman gerekiyorsa yık. Ama o yanlış yerleştirilmiş tuğlalara bakıp, iç geçirme asla" dedim.

Geçmişte yaptığım hayatı anımsayarak...

Haklıydım..

Hıı bir de o gökten düşen üç elma, kimsenin aklını başına getirmedi.

Kafamıza düşeceğine götümüze girseydi, "mutlu son" diye meleniyor olmazdık.

"Su izlerinde yazdiklarini okudum.Biliyor musun bu seni olgunlastiran sevgi olmus.Bir insan sadece sevgine dahi asik olabilir" dedi.

Dudağımın kenarındaki küçük, buruk bir gülümsemeyle sustum!

Bazen...

 

Büyüdüm..

Kendi hayatımı avucumun içinde tutabildimde, bir halterci gibi dünyaları kaldıramadım iki elimle.

Yetemedi kuvvetim..

Bunun için fazla inceydi bileklerim...

Büyüdüm...

Kendimi herkeslerden büyük gördüm..

Allah işte, sere serpe yere yapıştırdı bir gün burnumu.

Kendime küstüm.

Nefret etim, suçladım, büyüdükçe küçülttüm.

Büyüdüm...

Hayat işte, dünya üzerindeki her şey evvelde kalırmış...

Zaman içinde kimse yaralarıma dokundurtmadım.

Kendi yaralarımı sarmayı öğrendim.

Bir tarafım kendine aşıkken, diğer tarafım ret etti tüm güzellikleri.

Bir tarafım hep küskün bir çocuk kaldı.