Çünkü insan yarayı açanda sarmak ister yaralarını, diğerleri sadece merhemdir.

Su, ateşe hitaben:

"Sen yalnız kendi ateşinle can yakarım sandın. Bilemedin aynı ısı bile benimde can yakabileceğimi"

Saatim sana kurulu.

Bu nedenle; günde iki kez denk gelişimizi çok görmemelisin.

"Hani onsuz yaşarsın da, onunla bir başka yaşayacağını bilirsin ya" 

Belki de,

"işte bu yüzden"

Ne içimden geçtin, ne hayatımdan..

 Bu kadardı!

Şimdi zaman vücudumda bir akrebin hızı ile ilerliyor.

Kalıtımsal bir hastalık gibisin sen bana.

Her seni içimden aldırdığımda, bir yerlerden fışkıran.

Ama biliyor musun, bu kez farklı.

Hani her defasında "yeter / yoruldum" dediklerimden çok çok farklı.

Kabullenmişliğin getirisinde, ilk kez bu kadar yoğun hissettiğim bir aşağılama duygusu.

Bahane buluşlarımın ardından, kendimle eşit derecede sana kızmalarım.

Önemli olan bendim,

hani şu her seferinde sen mutlu olasın diye ertelediğim...

Bir varmış, bir yokmuş. 

Evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde... 

Saygının şapka çıkarılması ile ilintilendiği insanlar olmuş.. 

Bir zamanlar saygın biri varmış...

Şimdi.....

Ardın, ayazmış... 

Anladım...

 İçime çekip gölgeleri genzine kustum, 

tüm ölü düşlerimle birlikte.

Artık bitti, 

saat geç' i gösteriyor..

Çok gecikmeyi... 

size,

bu odanın alacakaranlığından, okyanusundan, beni boğan dalgalarından, tenimde kalan tuzundan ve yastıklarda kuruyan gözyaşından hiç bahsetmedim.

size,

"nasılsın" diyerek başlayan telefonlarınıza, beyaz bembeyaz tabiatımla 'iyiyim' diyorum.

Yani aslında korkuyorum.

Bütün bunlar kıyamet, bütün bunlar cinnet, bütün bunlar cinayet demeye

Bir daha düzeltilemeyecek sözler söylemeye korkuyorum.

Telefonla birlikte ışığı da kapatıp bol şanslar deyişiniz, şanslar deyişiniz, deyişiniz çınlarken içimde, bunun beni ne kadar kırdığından hiç bahsetmedim.

Bahsetmediğim çok şey var daha. 

Yaz çiçekleri, cam çiçekleri ölüyor

Akşamın altını, gümüşe dönüyor

Bunlar da önemli elbette

en az,

bana ihaneti öğrettiğiniz, bana kanatlarımı bıraktırdığınız kadar.

* Birhan Keskin

Şuna benzer bir şeyler yazıyordu...

"İyi insan olmak; kimseye zarar vermemek yada kötülük yapmak değildi. Kötü bilinen her şey için bir şeyler yapabilmekte saklıydı... iyi olmak"

Öyle bir şey işte..

Sen sen ol ;asla kendi özenle yerleştirdiğin tuğlaların yanında; başkasının yanlış yerleştirdiği tuğlalara bakıp üzülme, bundan pişmanlık duyma..

Sana ancak bunu tavsiye edebilirim.

Hey sen, 

Seni içimden azad edemiyorum.. 

Benim tek sorunum bu. 

Dengemi içimdeki senin varlığı ile kuruyorum ve seni bırakamıyorum bu nedenle.

"Marla.. Damağındaki o küçük çizik, dilinle oynamasan hemen geçer ama duramıyorsun, oynuyorsun" 

Fight club

Bazen birisi geliyor ve konuyor hayatıma. 

Sonra ben kendime koyduğum kuralları bulamıyorum!

Dışarıdan bakınca nasılda tuğla görünümlü çıtadan duvarlarımız var. Doğru noktaya baltayı vurunca, çatlayıveriyoruz

Birbirimizin hoyrat ve kuru olan yerlerini severdik.

Ben çatlamış ellerini,

sen çatlamış dudaklarımı..

Ellerin tenimi kazırdı,

ben seni beynime..



Uzun yıllar önceydi..

Hatırlıyordum..

Adıyla başlamıştı her şey..

Ben o zamanlar, onun adındaki bir ses düşmesiydim sadece..

Önceydi işte..

Kelimeler bile kendilerine sahip ararlardı.

Onu uyurken izlerdim.

Gülümsedikçe ilk bahar kokan nefesini dinlerdim..

Nefesinde hissedilen med cezirleri..

Sevişirkenkileri andırıyordu her bir alıp verişi..

Onu uyurken izlerdim..

Sonra bir gün, bir kelebek kondu nefesime..

Uyudum..

Unuttum..

Zaman geçti..

Kulağımdaki tınıya rağmen uyandırılmak istemeden uzanıyordum..

Sersemleşmişcesine kalktım yattığım yerden.

O ise köşe bucak olmuş, adının eksik parçasını arıyordu.

Beni sadece bu yönde arıyordu..

Anlamıştım bir boşluğu dolduracak biri olduğumu ve hiçbir zaman daha fazlası olamayacağımı.

Onu beni ararken izledim..

Kendimi onun için çırpınırken hissettim..

O çok uyutulduğu, çok büyütüldüğü için benim masallarıma karnı toktu.

Bu yüzden noktayı koydu kızın masalına.

Aylar geçti..

Masalı yazan kız adamı, en çok kendine anlattı.

Söylenilen sözler, gözlerini her acıttığında..

Aslında inanmadım..

Kendimi inandırdım...

- "Nasıl biriydi" diye sordu

- "Aklınca kendi kuşkularının yarattığı o ihtimali,duymak istemediğinden bana hiçbir şey soramayan bir adamdı" dedim..

şimdilik şuradayım..

Http://efsa.tumblr.com