"öyle olsa burası cennet olurdu.. burası cennet olsa ben senin yanında olurdum" dedi..

"Bazı şeylerin gitmesine izin vermek işte bu nedenle çok önemlidir. Onları serbest bırakmak. Gevşek olanı kesmek. İnsanların hiç kimsenin işaretli kağıtlarla oynamadığını anlaması gerekiyor; bazen kazanırız ve bazen de kaybederiz. Hiçbir şeyi geri almayı bekleme, yaptıkların için takdir edilmeyi bekleme, ne kadar zeki olduğunun keşfedilmesini bekleme ya da aşkının anlaşılmasını. Daireyi tamamla. Gururlu, yeteneksiz ya da kibirli olduğun için değil sadece artık onun senin yaşamında yeri olmadığı için. Kapıyı kapat, plağı değiştir, evi temizle, tozdan kurtul. Geçmişte olduğun kişi olmayı bırak ve şu anda kimsen o ol."

* Paulo Coelho / Zahir

Boşluk dolduruyorda olabilirim. Bu nedenle onunla olacaklardan da korkuyorum. Gitsin istememem bu yüzden. Giderse ya ben boşluk doldurmak için birilerine ihtiyaç duyarsam diyerek ödüm kopuyor..

Öldü mü - kaldı mı, geliyor mu - gelmiyor mu, beklediğime, emegime değecek mi bilmiyorum ve belirsizlik beni ondan giderek uzaklaştırıyor. Demek istediğim birinin yarattığı o belirsiz boşluğu, başkası ile doldurmaktan korkuyorum..

Bitti!

Ne acı ki; ayakta kalmış bir sevgiydi bizimkisi.

Oturup da dinlenemedi, demlenemedi.

Ben; önemsenmediğimi sandım, sen kandırıldığını..

Bitti;

Artık yüzünde gördüğüm izler bana ait değildi.

Geçmişi kurcalayıp söylenilen cümleleri ayıkladığımda, sözcükler gözlerimi yakmıyordu artık.

Bitti!

O adam benim harflerimin kordonuydu.

Bu yüzden ne zaman bir şeyleri yazmaya kalksam, hep onu doğuruyordum.

Ama bitti!

…

Ben gerçekten istemiştim, saçlarımın tokasını yalnız onun için çözmeyi..

Artık tek kişilik bir otobüs koltuğuna benzer fotoğraflar çektiriyorum,

Artık, hiçbir şey eskisi gibi değil.

Bitti işte!

Oysa, bu sevdanın teri bile soğumadan.. 

Sen yokken...

Tırnaklarım uzadı, kısalan saçlarıma inat.

Affettim fareyi bir lokmada yutan kediyi..

Balkon kapısını örtmeyi unuttum bazı günler..

Bilirsin panjurlarım zaten hep kapalı..

Çörek otlu poğaçalar yaptım.

İçlerine maydanoz koymadım sen sevmezsin diye...

Taze fasulye yaptım zeytinyağlı yerine..

Vazgeçtiğim ne varsa, geri kazanmak adına oyaladım kendimi...

Sen yoktun..

Geçmiş zamandaki tüm kadınlar, adamlar iliştiler yanıma.

Sonu sana çıkmayan yollarda yürüdüm tek başıma.

Senin yolun koyulmak için miydi; durup, dinlenip, oturmak için mi vardı bilemedim.

Öyle olacak sandığımdan, öyle olmasına tahammül ettiklerimle,

Aynı meridyende senden uzak tek nokta olmayı becerdim.

Sen yoksun..

Şimdi durup geçmişe bakıyorum.

Saçlarımın kiri ile sana geldiğim günleri düşünüyorum.

Etrafıma bakıp söyleniyorum;

 "hani her şeyinizle kirlenmeyi göze alıp seversiniz ya bir adamı"

"hani bir çocuğum olacaksa, ancak onun gibi bir adamdan olmalı"

dersiniz ya diyorum.

İşte ben bu adamı böylesine sevdim diye diye anlatıyorum.

Gerisi akıl bulandıran bir suskunluk...

Birinci ve ikinci tekilden ibaret bir yaşamda; birbirimiz için iyelik zamirleri iken, üçüncü tekil şahıstan ibaret kalmak..

Boş ver.

Böyledir bu düzen.. 

Önce başlar devrilir, sonra kelimeler... 

Yer / gök italik..

Gözlerim kapanıyor.. 

Tıpkı karşına oturup, araladığım bacaklarım gibi...

selisharef:
"çünkü insanı, birini sevmeden önceki halinden çok daha yalnız bırakır, birinin gitmesi."

·         

           Bana dokundun..

Tenime, göbeğime..

Kasıklarımda esti nefesin.

Başım döndü.

Bugüne dek ezberlerle bildiğim tüm davranış kalıplarım bozuldu.

Çevrildikçe çentik attı yalanlar.

Ben seninle tüm ezberlerimi bozdum ve ondan sonra hiçbir şey çizgimi taşıramadı.

"Bir bankta oturuyorum ellerimi cebime gömerek

kapıyı sertçe kapatıyorsun fakat hareket edemiyor taksi.

Çünkü kırmızı ışığa yakalanmışsın.

Hep öyleydik, tuhaf fakat hep kırmızı ışıktık biz.

Hiç geçemedim senden, hiç geçememiştin bir türlü."

* Rahman Yıldız

Ne çok isterdim kendine ördüğün duvarların tuğladan olmasını. 

Dokunduğumda yıkılmasını. 

Oysa senin duvarların tahtadandı sevgili. 

Depremlerimden sapasağlam çıkışına sinirleniyordum.

Biz iyileşmeyiz diyor İlhan
Biz iyileşmeyiz bunu bil, diyor.
Biliyordum: ağırdı
Biliyorum: çok ağırdı
Biliyorum: adım adım
…

Ben seninle sevgilim
Mutsuz ama bahtiyardım

* Birhan Keskin

Çünkü insan yarayı açanda sarmak ister yaralarını, diğerleri sadece merhemdir.

Su, ateşe hitaben:

"Sen yalnız kendi ateşinle can yakarım sandın. Bilemedin aynı ısı bile benimde can yakabileceğimi"

Saatim sana kurulu.

Bu nedenle; günde iki kez denk gelişimizi çok görmemelisin.

"Hani onsuz yaşarsın da, onunla bir başka yaşayacağını bilirsin ya" 

Belki de,

"işte bu yüzden"

Ne içimden geçtin, ne hayatımdan..

 Bu kadardı!

Şimdi zaman vücudumda bir akrebin hızı ile ilerliyor.

Kalıtımsal bir hastalık gibisin sen bana.

Her seni içimden aldırdığımda, bir yerlerden fışkıran.

Ama biliyor musun, bu kez farklı.

Hani her defasında "yeter / yoruldum" dediklerimden çok çok farklı.

Kabullenmişliğin getirisinde, ilk kez bu kadar yoğun hissettiğim bir aşağılama duygusu.

Bahane buluşlarımın ardından, kendimle eşit derecede sana kızmalarım.

Önemli olan bendim,

hani şu her seferinde sen mutlu olasın diye ertelediğim...

Bir varmış, bir yokmuş. 

Evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde... 

Saygının şapka çıkarılması ile ilintilendiği insanlar olmuş.. 

Bir zamanlar saygın biri varmış...

Şimdi.....

Ardın, ayazmış... 

Anladım...

 İçime çekip gölgeleri genzine kustum, 

tüm ölü düşlerimle birlikte.

Artık bitti, 

saat geç' i gösteriyor..

Çok gecikmeyi...