Tek yönlü bir şeritten farkımız yok artık..

Eski bir Türk Filmi sahnesinde bulduğum, seni seviyorum..

Düşlerim ağrıyor!

Ben seni dişetlerimdeki iltihap kadar,

şeytan tırnağım, kırık saç uçlarım kadar seviyorum..

Suya girince buruşan ellerim,

sancılı sivilcelerim kadar..

Açılmayan telefonlarım,

En sevdiğim kıyafetimin izinsiz giyilip, ters çıkarılması kadar seviyorum..

Tüm kötülüklerin içinde iyiliği görebilecek kadar

Tüm çoklarım, varlarım, olmazlarım, hayırlarım kadar..

Beyazlarını giyinip çamura bulanmak kadar..

"Ah" larım, yarım kalmışlıklarım, yaşanmamışlıklarım kadar..

Öznelerim, yüklemlerim, tümcelerim kadar..

Anlatamadığım hislerim, tutkum, onurum kadar..

Ben seni çok seviyordum!!

Şimdi artık çık git beynimden!

İnan geleceğim sızlıyor!! 

.

Kaldır çenemi.. 

Dudaklarım başparmağına hasret bugünlerde..

Hayatımda gerçekleri saptırdığım, yalanların ardına saklandığım nadir anlarım..

 Ve bunları anlatıp, uzaklaştığım canlarım var..

Ama pişman değilim.. 

Başında olmasa da, sonunda hep doğru olanı yaptım..

Boşluktayken, yerine koyduğunuz insana dikkat edin. 

Çivi çiviyi kökünden söker bazen.

Bazen, geride bıraktıklarıma dönüp: "neden" demek istiyorum. 

'Bazen' hissi geçiyor sonra

bakışların çok büyük..

Tek kulaklığın, ikimize de yetmesi gibi.. 

"Evet. Yüzünde bir yalan görmüyorum. Ama sorun şu ki, bir doğru da görmüyorum."

* Lie to me

Bir gün bütün külkedileri, si/li/ndirella olmaya mahkumdurlar..

"gitti"

Oysa daha yenice bir ay bitmiş, yeni bir ay daha başlamıştı...

İntikam değildir bazen, sadece almak istediğimiz. 

Cevaplardır havada kalmış..

Şarapta bir meyveden oluşmadır. 

Ama aslolan üzümdür... 

Dalından yemek gerek..

Seni kendime kurşunlar dökerek kaynatmak istiyorum. 

Anlıyor musun?

Bazen kışları daha uzun sürer, insanların.

Yaramı, birileri beni daha fazla kırmasın diye açık tutan insanlardan olmadım ben. Her defasında yeni yaralara imza attım resmen. Giderek derinleşen, delen, deşen..

Ayaküstü kaldı aramızdakiler.

Öyle yarım, öyle eksik, öyle parçalı..

Ya kapını açacaksın şu hayatta, yada pencereni..

Doğru karar ver.

İkisini de açtın mı hasta olursun?

Herkesin bir kedisi, bir köpeği, bir evi, bir çocuğu, bir ailesi olabilir.
Ama herkesin bir yuvası olamaz.

Bilinçaltımıza işleyen herhangi bir imge, insan, karar; kötü olsa bile sırf tanıdık olduğu için onu "kabul edilebilir" olarak onaylarız ya...
Bence bu olay, işte sen.