Aç sadrını, sana geldim. Beklediğin bendim. Aradığım sendin.

Uzun yollardan geldim, sana geldim. 

Yoruldum, duruldum 

bir nehir bunca sene yatağını mı arar? 

Aradım. Aktım. 

Kimsesizim. Yalnızlığımda seni biriktirmişim meğerse.

 Alnım kırıştı. Her kırışıkta aradığımı sakladım, görmesin yaban gözler diye. 

Yabancı değilim. Kimsesizim ey Bahaddin’in oğlu. 

Aç sadrını, sana geldim. Beklediğin bendim. Aradığım sendin.

Ben Şems’inim.

* Şems-i Tebrizi

Beynine girdiğimiz insanlardan çıkmasını biliyoruzda, ya beynini yediklerimiz?



Garip ama; kendi küreğimizi yanımızda gezdiriyor gibiyiz!

Her hayal kırıklığında daha bir sert daldırıyoruz sanki toprağa..

Kurusun diye astığımız havlu bir bir tane ise, durup bir düşünelim!

"Nereye kadar?" diye..

Tanrı, bazı insanları ben seveyim diye yaratmış galiba.

:)

Bazılarını çok içten seviyorum.



Toplumun garip bir özelliği daha var.

Yalnızları bile tek kümede sayıp, beraber kılıyor.



Ölülerin üzerine yaşam alanları kurmaya o kadar alışmışız ki, ruhsal olarak da bunu sürdürmeye devam ediyoruz.



Sonra onu anımsatan bir şey görürsün ve unuttum sandığın ne varsa geri gelir.



Tecrübe dediğimiz şey, sadece hayal kırıklıklarımızın birikimi değildir.

Karıştırmayalım!

Hayatlarında bir yerim olan insanlar var.

Ama bazılarının hayatlarına hep ben dahil olmak istiyorum.

Aslında her ayrılık 3 kelimede saklı:

'peki', 'zaten', 'neyse'

aklıma gelmediği anlar var 

ama bazen ona anlatmalıyım dediğim şeyler oluyor 

ve artık konuşmadığımız aklıma geliyor,

 susuyorum.

şimdi gelse, tek soru sormak isterdim: 

'değdi mi?'

'iyi değilim' dediğimde 'neden' diye sormayıp, yanımda duracak, bana sarılacak ve bir sürü saçma şeyden bahsedecek birine ihtiyacım var sadece. 

Göz temasını uzun süre koruyan insan genelde suçluluk hissedecek bişiy yapmıştır. 

Sizdeki etkisini anlamaya çalışıyordur.

hissedipte konduramadığımız konular gün gelip açıldığında üzülürüz en çok.

bazen birinin iyi veya kötü olduğuna bakmazsınız, sadece seversiniz.

Ben sadece kendimim…
"Bir sabah adamın biri beni görmeye geldi. Ve “Sen ermişsin,” dedi.

“Haklısın,” dedim.
O orada otururken, bana karşı olan bir adam geldi ve o da; “Sen şeytan gibisin,” dedi. “Haklısın,” dedim.
İlk adam biraz endişelendi. Ve araya girdi: “Nasıl yani? Bana haklısın dedin.
Bu adama da haklısın diyorsun. …İkimiz birden… haklı olamayız.” Konuşmaya başladım.
“Sadece ikiniz değil, milyonlarca insan benim hakkımda haklı olabilir. Çünkü benim hakkımda söyledikleri her şeyle, aslında kendilerini anlatıyorlar. Beni nasıl bilebilirler? Bu imkansız. Onlar daha kendilerini tanımamış. Söyledikleri her şey kendi yorumları.”
Bunun üzerine adam sordu: “O zaman sen kimsin? Eğer benim yorumum, senin ermiş olduğun ise, onun yorumu senin şeytan olduğun ise, sen kimsin?”

“Ben sadece kendimim. Kendim hakkında bir yorumum yok. Buna bir ihtiyaç duymuyorum. Sadece kendim olduğum için, bu ne anlama gelirse gelsin çok mutluyum. Kendim olmak bana yetiyor.”

Osho

bazen verdiğin bir cevap o kadar hoşuna gider ki, sana hep aynı soruyu sorsun istersin. 

Siz hiç kabuk bağlamayan yara gördünüz mü?

her şey geçer..

Zamanın eşsizliği karşısında hepimiz birer kabuktan ibaretiz.