14 Eylül 2010 Salı


Ben kördüm sen de ebe...
Bizim hikayemiz gidemedi bundan ileriye...

Birbirimizle oynarken, yanlış zamanlarda saklanıyor, sanki paralel hayatlar yaşıyorduk.
Benden sana uzatılan ipler, boyumu aşıp beni boğuyordu.
Sana yemek yapmak için kazdığım toprakları yutuyordum, boğazımın düğümü eşliğinde.
Ne sen kaçabiliyordun,
Ne de ben yakalayabiliyordum.

İsmini sesleniyordum top atışlarımla.
Sanki ne kadar yükseğe atsam dileklerim kabul olacak gibiydi.
Adını sesleniyordum,
 Attığım topu yakalamanı istiyordum.
Ağzından adımı duymak, o anı seninle paylaşmak istiyordum.
Şimdi ise masum kalamadı hiçbir oyunum.

Küçükken anlattığın korku hikayeleri gerçekleşti..
Üstüste koyduğum kalp kırıklıklarımı,
attığın taşlarla yıkmayı öğrenerek büyüdüm ben.


4 yorum:

Elif Gizem dedi ki...

büyüdün... iyi ki de büyüdün... çünkü saf oyun arkadaşlarımız kalmadı artık hiç. körebelerde her ebe gözleri açık oynadı. incindin... en güzeli büyümekti, büyüdün...

Efsa dedi ki...

Olması gerektiği gibiyik, büyüdük.
Kızım için de bazen bu ifadeyi kullanırım.
Anne olmak; büyüttükçe büyümekti.

Elif Gizem dedi ki...

Bir gün anne olursam bu cümleyi hatırlayacağım. çok güzel... "Anne olmak, büyüttükçe büyümekti..."

Efsa dedi ki...

öğretirken öğrenmek de... :)