18 Temmuz 2010 Pazar


Aşk;
bebek sahibi olmak gibiydi.
Onca acıyı çeken sen değilmişcesine tekrar varolmasını diliyordun...

Sonra gelip birileri güvendiğin ve emanet ettiğin değerini, sonuçlarını hesaplamadan harcıyordu.
Nasıl olabilir diyordun?
Nasıl yapar?
Umursamazlıktan nasibini sende alıyordun.
Sen bakakalıyordun...

~~~~~~~

 Bile bile yaşama riskim ol istemiştim.
Çok da fazla değildi.
Artık acıyamıyorum hacivatın yalnızlığına...
Zekasını hayırlı işler için kullanmayana...
Heyhat!
Gitti giden...


2 yorum:

Elif Gizem dedi ki...

bir adam zekiyse zekasını çoğunlukla çok da iyi şeylere kullanmıyor desem haksızlık etmiş olurum erkeklere belki de. ama yine de böyle düşünüyorum...

Efsa dedi ki...

Malesef öyle, çok şey bilmenin kötü önleri ile tanışıyorlar erkenden...