Kafamı gayri ihtiyari çevirdiğim ve elimi yüzüme yaklaştırdığım her an kokun yeniden burnuma doluyor..
Afallıyorum..
Etik olanla, sözlerin ve o anki hissettiklerim çarpışıyor sanki.
Sonra, gözyaşların düşüyor sanki yeniden saçlarıma..
Ve sonra, karşımda dikiliyor ya imkansızlığın.
Aramızdaki o görünmez perdeler sana dokunmamı engelliyor..
Üzgünüm!
Umuda açılan bir kapı olacakken, açamayacağım bir kapı olduğun için.
Bir toğrağa verim olabilecek suyken, damlayamayacağım için.
2 yorum:
Ve üzgünüm, hiçbir şeyin olması gerektiği gibi olmadığı için. Belki de olmaması gerekeni istemekte direttiğim için...
Olmamasını gerekeni diretmek...
İnandığım doğrularla, kalbim çelişiyor bu sıralar.
Yorum Gönder