Uzun yıllar önceydi..

Hatırlıyordum..

Adıyla başlamıştı her şey..

Ben o zamanlar, onun adındaki bir ses düşmesiydim sadece..

Önceydi işte..

Kelimeler bile kendilerine sahip ararlardı.

Onu uyurken izlerdim.

Gülümsedikçe ilk bahar kokan nefesini dinlerdim..

Nefesinde hissedilen med cezirleri..

Sevişirkenkileri andırıyordu her bir alıp verişi..

Onu uyurken izlerdim..

Sonra bir gün, bir kelebek kondu nefesime..

Uyudum..

Unuttum..

Zaman geçti..

Kulağımdaki tınıya rağmen uyandırılmak istemeden uzanıyordum..

Sersemleşmişcesine kalktım yattığım yerden.

O ise köşe bucak olmuş, adının eksik parçasını arıyordu.

Beni sadece bu yönde arıyordu..

Anlamıştım bir boşluğu dolduracak biri olduğumu ve hiçbir zaman daha fazlası olamayacağımı.

Onu beni ararken izledim..

Kendimi onun için çırpınırken hissettim..

O çok uyutulduğu, çok büyütüldüğü için benim masallarıma karnı toktu.

Bu yüzden noktayı koydu kızın masalına.

Aylar geçti..

Masalı yazan kız adamı, en çok kendine anlattı.

Söylenilen sözler, gözlerini her acıttığında..